By
Posted on
Καθώς φαίνεται οι δυσάρεστες ειδήσεις έχουν γίνει καθημερινότητα. Μοιράζομαι την εμπειρία φίλου: «Την Πέμπτη έζησα κάτι άσχημο. Μας ζήτησαν να κατέβουμε από το μετρό γιατι κάποιος έπεσε στις ράγες. Τον είδα να βουτάει στο κενό. Τον είδα και κάτω από το τρένο. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Οι σεκιούριτι -το καταλαβαίνω είναι η δουλειά τους- φώναζαν να βγούμε. Το χειρότερο ήταν πως κάποιοι (ηλικιωμένοι) από την απέναντι αποβάθρα φώναζαν που έκλειναν τον σταθμό. Φώναζαν γιατί θα ταλαιπορούνταν κι όχι που πέθανε κάποιος μπροστά στα μάτια τους. Δεν το έχω ξεπεράσει».
Γιατι να είναι κοινός κανόνας η απάθεια;
