Το είχα υπολογισμένο από την αρχή. Δεν θα πάρω πτυχίο στα 4 χρόνια. Το εμπέδωσα, το κατάπια και συνέχισα τη ζωή μου. Άρχισα να χτίζω την καθημερινότητά μου με βάση αυτό. Δημιούργησα, μάλιστα, ένα σχετικό χρονοδιάγραμμα στο μυαλό μου και πράττω αναλόγως. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Μέχρι να έρθει κάποια στιγμή η μάνα μου, το σόι μου, γκόμενοι, ο περιπτεράς, ο ντελιβεράς και η τρίτη ξαδέρφη του μπατζανάκη του Ψινάκη (με την οποία είμαι και κολλητάρι) να κάνουν την πιο ενοχλητική ερώτηση κάθε φορά που με αντικρίζουν: Πότε λες να τελειώνεις με τη σχολή;
Όταν δε ενημερώνονται ότι βρίσκομαι ήδη στο 4ο έτος και οδεύω προς μεγαλύτερο αριθμό ρωτούν απαιτητικά να μάθουν το αριθμό των χρωστούμενων, τις αιτίες που σε οδήγησαν σε αυτή την καθυστέρηση, αν εργάζεσαι, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και πρόσφατη φορολογική δήλωση. Απαντάς με ένα παγερό χαμόγελο πως όλα είναι υπολογισμένα. Το φρύδι τείνει ταβάνι και η φλέβα στο κούτελο φανερώνεται όμως, όταν η συζήτηση καταλήγει στη φράση «Άντε, άντε! Να τελειώνεις!».
Ήρθε η στιγμή να το πω, για εμένα, τη ψυχική ηρεμία μου και όλους τους συμπάσχοντες εκεί έξω: ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ. Σε τι επίπεδο θα επηρεάσει τη δική σου ζωή το πότε θα αποκτήσω εγώ το πτυχίο μου; Καταλαβαίνω απόλυτα ότι ενδιαφέρεσαι για εμένα και προσπαθείς να με συμβουλεύσεις ώστε να μην τα σκατώσω στη ζωή μου, αλλά δυστυχώς ο τρόπος που το κάνεις δεν είναι ο σωστός. Μου προκαλείς άγχος, ενώ με γεμίζεις με την αίσθηση της βιασύνης. Αισθάνομαι ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα χέρια μου και ότι πλέον δεν μπορεί να διορθωθεί.
Μερικές βαθιές ανάσες αργότερα ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Δεν έχω χάσει τη μπάλα, απλά θέλω να συνδυάσω τις σπουδές μου και με άλλες δραστηριότητες που με γεμίζουν ή θα μου δώσουν εφόδια για το μέλλον. Εργασία, εθελοντισμός, hobbies, ταξίδια, εμπειρίες με φίλους είναι μερικά από αυτά που έχω μαζέψει στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου. Δεν με νοιάζει αν «χάνω χρόνο» ή το αν «θα έχω χρόνο να τα ζήσω αργότερα». Σημασία έχει ότι τη στιγμή που μου γεννήθηκε η επιθυμία να ζήσω κάποια πράγματα, έκανα τις επιλογές μου και δεν έχω μείνει με σκέψεις που αρχίζουν με «Τι θα γινόταν αν…».
Δεν θα πάρω πτυχίο στα 4 χρόνια, πειράζει; Απαντάω στον εαυτό μου πως όχι. Δεν πειράζει να μην είσαι το καμάρι της οικογένειας, δεν πειράζει να μην είσαι το μεγαλύτερο ξεφτέρι της σχολής ή να προσπαθείς δύο-τρεις, χίλιες δεκατρείς φορές για να πετύχεις κάτι. Γιατί στο τέλος θα το πετύχεις, όπως και να΄χει. Ξέρω ότι το πτυχίο μου θα είναι εκεί και θα με περιμένει, όσος καιρός κι αν περάσει. Δεν θα μου κρατήσει κακία που το «έστησα», εκείνο γνωρίζει πόση προσπάθεια έκανα για το αποκτήσω.
