Η ιστορία απλή καθημερινή, αλλά δοσμένη με τόσο χιούμορ που δεν χρειάστηκε να αλλάξω τίποτα απολύτως. Ο τύπος που δεν θέλει να γίνει διάσημος, αλλά θέλει να παραμείνει μαχητής, είναι ένας φίλος από Αθήνα. Το bio που θέλει να ξέρουμε είναι φοιτητής νομικής, basketball freak και κινείται με καροτσάκι. Το περιστατικό που μου περιγράφει είναι τόσο φρέσκο, όσο και τα realities επιβίωσης που έχουν κατακλύσει την ελληνική πραγματικότητα.
Τον συναντώ εντελώς τυχαία σε μια φιλική μάζωξη εδώ στο Λονδίνο, κι αφού έχουμε συζητήσει τα πάντα, το θέμα πηγαίνει στο καινούργιο του παρατσούκλι. Όλοι αρχίζουν να γελάνε χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί. Ο πνευματικός πατέρας του nickname είναι ένας 85χρονος τυπάς, ο κυρ Τάκης, και η βάφτιση έγινε έξω από τα γηπεδάκια της ΤΣΟΧΑ στους Αμπελόκηπους.
Ο Γ, ξεκιναει την αφηγηση:
Αφού περίμενα υπομονετικά με την παρέα την σειρά μας να μπούμε, μας πιάνει την κουβέντα μια «μορφή» της περιοχής, ο κυρ Τάκης. Αφού ξεκίνησε να ρωτάει επίθετα, ονόματα και ιδιότητες, φθάνει σε μένα. Κόλλησε. «Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ παλικάρι μου με το καροτσάκι;». «Περιμένω να παίξω με τα παιδιά ένα ματσάκι, κυρ Τάκη», του αποκρίθηκα. Εκείνος μου πετάει την θεϊκή ατάκα «Και το όχημα που θα το παρκάρεις;».
Αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα ασταμάτητου γέλιου, προσπαθώ να του εξηγήσω ότι το καροτσάκι δεν το αποχωρίζομαι ποτέ. Έχει γίνει δεύτερη φύση από τα 19 μου χρόνια. Τότε δεν είχα μυαλό κυρ Τάκη, έτρεχα με την μηχανή και να τα τώρα τα αποτελέσματα. Σώπασε και δεν είπε τίποτα μέχρι να μπούμε στο γήπεδο. Ξεκίνησε το ματσάκι και τον παρατηρούσα ότι κάθησε να δει όλο τον αγώνα. Αφού ιδρώσαμε την φανέλα, βγαίνοντας με κοιτάει και μου λέει «Τι είσαι εσύ παιδί μου, βάζεις κάτω δέκα «φυσιολογικούς». Μου θυμίζεις εκείνο το παλικάρι στην τηλεόραση που κέρδισε όλους τους γνωστούς και πήρε τα λεφτά». Τόλμησα να ρωτήσω ποιον εννοεί και μου απαντάει με ύφος «Καλά, δεν γνωρίζεις τον Ντάνο; Έτσι και εσύ είσαι ένας Ντάνος με καροτσάκι».
Έτσι εδώ και δύο μήνες, είμαι ο Ντάνος με το καροτσάκι μου, λέει και γελάμε. Αν δεν τα έπαιρνα όλα στην πλάκα θα έπρεπε να τσακώνομαι με τον οποιοδήποτε, κάτι που έκανα στην αρχή αυτής της κατάστασης. Το θέμα είναι η αίσθηση που επικρατεί αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Δεν φαντάζεσαι εν έτη 2017 τι ακούω από τον καθένα στο δρόμο. Το ότι σπουδάζω το θεωρούν κατόρθωμα, στο μυαλό τους θα ήταν πιο φυσιολογικό αν ήμουν μέσα και δεν έκανα τίποτα. Όλοι μας μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να το γουστάρουμε. Αυτό αν το πάρουμε απόφαση θα το περάσουμε στην κοινωνία και δεν θα μας κοιτάνε σαν εξωγήινους. Υπάρχουν τόσες πολλές λύσεις πλέον για τους ανθρώπους με αναπηρία, που δεν επιτρέπω σε κανέναν να μην δίνει ευκαιρία στον εαυτό του για επιστροφή στην φυσιολογικη ροή της καθημερινότητας.
(Γ.)
