Δεν έχουμε μιλήσει μία ή δύο φορές για το δικαίωμα/άτυπη υποχρέωση παραχώρησης θέσης σε άτομα που την χρειάζονται. Συνήθως, λέμε για την αγενή συμπεριφορά των γηραιότερων επιβατών προς τους νεώτερους. Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μία εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Μία κοπέλα σηκώνεται μετά από επιτακτική παράκληση συνεπιβάτη. Να προσδιορίσουμε την ηλικία και να πούμε πως η γηραιότερη δεν ήταν και ηλικιωμένη, ήταν δεν ήταν 50 ετών. Η νεώτερη ήταν περίπου 25. Η νέα αφού σηκώνεται με νεύρα λέει «Κι εγώ θέλω να κάτσω. Μ’ έχει φάει η ορθοστασία.» (Φαντάζομαι στη δουλειά). Η γηραιότερη, αρνείται τη θέση με τρόπο που υποδεικνύει πως θέλει να την δεχτεί.
Σκέφτομαι: τι λένε οι κανόνες ευγενείας όταν μπαίνει ο προσωπικός παράγοντας; Γιατί να δώσεις τη θέση σου σε κάποιον που σου μιλάει άσχημα; Γιατί να μην βάλουμε σε προτεραιότητα τη δική μας ανάπαυση; Βάζω ξανά τ’ ακουστικά μου. Είναι ωραία μία διαδρομή χωρίς διαπληκτισμούς.
