Ποιος είναι αυτός που δεν έχει υπάρξει παρών σε ένα περιστατικό bullying είτε ως θύτης, είτε ως θύμα, είτε ως παρατηρητής; Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που δεν ήμασταν παρόντες σε μια τέτοια κατάσταση, κυρίως στα χρόνια του σχολείου. Όμως μήπως ο εκφοβισμός μεταξύ των φοιτητών να είναι χειρότερος;
Στα χρόνια του σχολείου (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) θυμόμαστε πάντοτε μια κλίκα, μια παρέα παιδιών να δρουν, συνήθως εναντίον παιδιών συνεσταλμένων. Παιδιών που ήταν απόμακρα από το παιχνίδι και που στο διάλειμμα κάθονταν μόνα του σε μια γωνιά. Όμως τα παιδιά που υφίστανται bullying στο σχολείο, έχουν τους δικούς τους ανθρώπους στο σπίτι, όπου όταν δουν το παιδί τους να αλλάζει συμπεριφορά. Προβληματίζονται, ρωτούν τι συμβαίνει, ενδιαφέρονται.
Τι γίνεται όμως με εκείνα τα παιδιά των πανεπιστημίων, ειδικότερα τις επαρχίας, όπου δεν έχουν τους δικούς τους ανθρώπους για υποστήριξη; Οι φοιτητές που υφίστανται εκφοβισμό, βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα, αν αναλογιστούμε ότι ζουν σε εστίες ή σε δικό τους νοικιασμένο σπίτι, μακριά από γονείς και κολλητούς. Υπάρχουν επίσης και φοιτητές θύματα που μένουν στην ίδια εστία με τους θύτες τους, ζώντας καθημερινά έναν εφιάλτη.
Ο εκφοβισμός και ο τραμπουκισμός είναι ένα φαινόμενο από τη φύση του δύσκολο για το θύμα και πόσο μάλλον όταν το θύμα είναι φοιτητής. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του Γιακουμάκη στα Ιωάννινα. Αποτέλεσε τον πρώτο νεκρό στην Ελλάδα εξ αιτίας εκφοβισμού. Το bullying θέλει διπλή αντιμετώπιση. Δεν αρκεί μόνο η υποστήριξη των θυμάτων, χρειάζεται και ειδική μέριμνα αντιμετώπισης των θυτών, όχι όμως ως κακοποιά στοιχεία, αλλά ως ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια.
Η λύση είναι να πάψουμε να είμαστε παρατηρητές και να επεμβαίνουμε. Τα υψηλότερα ποσοστά συμμετοχής σε bullying είναι οι απλοί παρατηρητές. Οφείλουμε να παίρνουμε θέση και να θέτουμε ξεκάθαρα ότι ο εκφοβισμός είναι μια πολύ ισχυρή μορφή βίας. Να πλησιάζουμε τα θύματα και να ακούμε τα παράπονα τους. Είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι και οφείλουμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
