Οι πρώτες σχέσεις ίσως να είναι εκείνες με τις οποίες δεσμεύεσαι λίγο παραπάνω. Είτε λόγω συνήθειας, είτε λόγω ερωτικής έλξης, αποκτάμε εκείνο το δέσιμο που κάνει τον αποχωρισμό αρκετά πιο δύσκολο, αρκετά πιο αλλόκοτο.
Μερικές φορές ακόμα δίνουμε περιττές παρατάσεις, στις οποίες φτάνει κανείς να βαρεθεί ο ένας τον άλλο, γιατί το όλο θέμα έχει τελειώσει. Δίνουμε παρατάσεις γιατί νιώθουμε ότι σε κάποια σημεία που φαίνονται ξεθωριασμένα, φταίμε εμείς. Προσπαθούμε να ζωντανέψουμε εκείνο το χρώμα με κάθε τρόπο. Μερικές φορές όμως, οι κόποι βγαίνουν μάταιοι, κι αυτό γιατί αρνούμαστε να αποχωριστούμε άλλοτε μια συνήθεια.
Άλλοτε πάλι από ζήλεια μήπως κάποια ή κάποιος κάνει τον άνθρωπο μας πιο ευτυχισμένο. Μια συμβουλή που θα έδινα θα ήταν να μάθουμε να παραχωρούμε την απόσταση που αρμόζει σε κάποιες καταστάσεις. Όταν πλέον οι συνθήκες δεν ευνοούν, ο κύκλος έχει ολοκληρωθεί και δεν χωράει άλλος χρόνος.
Οι δεύτερες ευκαιρίες δίνονται όταν κάτι φλογίζει. Συνθήκες που δεν ταίριαζαν και δεν φάνηκαν αντάξιες των προσδοκιών μας. Άνθρωποι που μας πλησίασαν και τους πλησιάσαμε, χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Αυτά συμβαίνουν και οι δεύτερες ευκαιρίες δεν είναι για όλους. Η διαφορά μεταξύ απωθημένων και ολοκληρωμένων κύκλων, έστω και εφήμερων, εντείνεται, γιατί, εξαιτίας της έλλειψης εμπειριών, δε γνωρίζουμε εκείνο τον τρόπο αντιμετώπισης. Όταν πλησιάζει η στιγμή της απόφασης, διστάζεις να πεις το όχι. Γιατί νοιάζεσαι, αγαπάς και θες να έχεις εκείνον τον άνθρωπο δίπλα σου. Να έχεις την αποκλειστικότητα. Να του χαρίζεις στιγμές και χαμόγελα.
Θέλεις να το φτάσεις μέχρι τέλους. Να πάει μέχρι εκεί που θα πεις «ο κύκλος έκλεισε» ή το ότι συνεχίζετε να ανέχεστε ο ένας τα ελαττώματα του άλλου με χιούμορ, ένταση και σασπένς.
