«Κρύο, καιρός για δύο», δε λένε; Κυριακή βράδυ βρέθηκα με καινούργια παρέα στην στάση του λεωφορείου. Κυριακή βράδυ σημαίνει μεγάλη αναμονή. Το λεωφορείο μου θα ερχόταν σε 26΄. Το δικό του σε 7΄. Προσφέρθηκε να περιμένει το επόμενο για να μην μείνω μόνος.
Με πιάνει κατούρημα. Ταυτόχρονα εχω μία ακατάσχετη επιθυμία για μπύρα. Τι να κάνω; Αποφασίζω να μπω σ΄ένα καφέ την ώρα που κλείνει. Εκείνος μου λέει πως αν έρθει στο μεταξύ το λεωφορείο του θα φύγει γιατί δεν μπορεί να χάσει άλλο.
Κατουράω ακούγοντας το «I΄m not the only one» του Sam Smith. Βγαίνοντας ανάλαφρος βλέπω εκείνον στην στάση. Τα τηλέφωνα χτυπούν. Ανοίγω το κουτάκι της μπύρας. Έχει κρύο. Ενώ η συζητηση γίνεται ενδιαφέρουσα, ήρθε το λεωφορείο μου.
Αν δεν το έπαιρνα θα περίμενα μία ώρα μ΄εκείνον να έχει φύγει. Στο λεωφορείο βάζω τα τεράστια λευκά ακουστικά. Είχα μείνει στο «Too Good at Goodbyes» του Sam Smith. Τελειώνω την μπύρα μου ακούγοντάς το.
