Στις μέρες μας όλα τρέχουν γρήγορα. Oι άνθρωποι, η τεχνολογία, η μόδα. Κάπου μαζί τρέχει και το μυαλό, προσπαθώντας να ακολουθήσει όλον αυτόν τον μαραθώνιο και να συγχρονιστεί με τα δεδομένα. Το μυαλό όμως θέλει ξεκούραση, γιατί όσο δεν ξεκουράζεται και ταλαιπωρείται, αρχίζει και αναμασάει σκέψεις, πλάθει ιστορίες και στη συνέχεια υπεραναλύει.
Ας σταθούμε, λοιπόν, λίγο στην υπερανάλυση των σκέψεων. Η υπερανάλυση είναι μια χαλασμένη τροφή που δίνουμε εμείς οι ίδιοι στο μυαλό μας, αφού βασίζεται κυρίως στον εγωισμό. Είναι η ένδειξη ότι δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, καθώς πρώτα από όλα αρχίζουμε και υπεραναλύουμε επί τω πλείστων όταν είμαστε μόνοι μας. Η υπερανάλυση δημιουργείται ύστερα από άγχος ή θυμό σχετικά με μια ανησυχία για το μέλλον ή μια επιστροφή στο παρελθόν. Τι εννοώ: «Τι χαζός που ήμουν τότε, τι ανώριμος, που παράτησα ό,τι πιο όμορφο είχα». Το αυτομαστίγωμα έχει και συνέχεια: «Τέρμα. Δεν κάνω για τίποτα τελικά». Ας ηρεμήσουμε.
Ας παρατηρήσουμε τη στιγμή που υπεραναλύουμε, τι προκάλεσε αυτή την υπερανάλυση. Ας παρατηρήσουμε τον εαυτό μας. Να προσπαθήσουμε να δούμε ότι είναι απλώς μια λειτουργία του μυαλού και τις περισσότερες φορές δεν έχει σχέση καν με την πραγματικότητα.
Η υπερανάλυση σκέψεων έχει αντίδοτο και αυτό λέγεται δράση. Είναι κρίμα να χαλάμε τη διάθεση μας από σκέψεις που προκύπτουν από ανείπωτα λόγια. Είναι προτιμότερο να μιλήσει κανείς, παρά να τα κρατάει μέσα του συναισθήματα που θα αρχίσουν να χτυπάνε το μυαλό με σκέψεις. Επίσης, μπορεί να γράψει κανείς τις σκέψεις του σε ένα χαρτί και να δει με τα ίδια του τα μάτια τι ακριβώς σκέφτεται. Εκεί πολλές φορές συνειδητοποιούμε πόσο αστεία είναι αυτά που μας ανησυχούν.
Η πρώτη λύση όμως είναι να εκφράσουμε ό,τι μας ανησυχεί. Να αντιληφθούμε ότι το παν είναι η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και τα καθαρά λόγια. Καμιά φορά, αν συνεχίζει το μυαλό να πλάθει ιστορίες και σενάρια, εντάξει ας μην το πιστεύουμε και πάντα. Ας σταθούμε όμως σε αυτό: το μυαλό σκέφτεται ό,τι τροφή του δίνουμε να μασήσει.
