Σκέφτεσαι λεωφορείο, κι αν μένεις Θεσσαλονίκη αυτόματα οι εγκεφαλικές σου συνδέσεις σε οδηγούν στις λέξεις κόσμος, αγανάκτηση και καθυστέρηση. Αυτό είχε ως επακόλουθο όταν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω τα ΚΤΕΛ για να κατέβω 22 Δεκέμβρη από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Nα είμαι ήδη σε μια κατάσταση άρνησης και πανικού, πως αυτή μου η διαδρομή θα ήταν κάπως χειρότερη από τις αντίστοιχες των προηγούμενων ετών που συνήθιζα να τις κάνω με τρένο. Ένας πανικός αρχικά αναίτιος που έμελλε μέσα στις επόμενες 10 ώρες να δικαιολογηθεί απόλυτα.
Η κακή μου διάθεση και η αρνητική μου προκατάληψη άρχισε να γίνεται ακόμη πιο ισχυρή όταν πήγα στο σταθμό της Θεσσαλονίκης. Φοιτητές έτρεχαν να γυρίσουν στο σπίτι τους ώστε να φάνε μετά από καιρό φαγητό και μελομακάρονα της μαμάς. Βαλίτσες έτρεχαν, λόγω του γρήγορου βήματος των ιδιοκτητών τους με μεγαλύτερη ταχύτητα και από τα αγωνιστικά της φόρμουλα 1. Ανάμεσα τους και εγώ, με ένα μικρό σάκο, να κάθομαι απεγνωσμένος σε μια άβολη καρέκλα ακούγοντας από το MP4 μου, που είχα αγοράσει στο δημοτικό, το «Hurt» της Aguilera, γιατί από τότε είχα να ανανεώσω και την playlist. Aπορώ γιατί διάλεξα τη σημερινή μέρα να ξεκινήσουν οι χριστουγεννιάτικες διακοπές.
Η οθόνη γράφει επιβίβαση και μανιασμένοι όλοι τρέχουν πρώτοι να δώσουν τη βαλίτσα τους λες και αν την δώσεις λίγο αργότερα μπορεί να μην τη δεχτούν και εσύ να μην πας στον προορισμό σου. Σε αυτό τον άτυπο στίβο μάχης εγώ έχω ήδη αρχίσει να υπολογίζω τον κόσμο και να χρησιμοποιώ τις γνώσεις που μου έχει δώσει η σχολή, μπας και υπάρξει η πιθανότητα του να κάθομαι μόνος. Τα μαθηματικά όμως πάντα λένε την αλήθεια και η αλήθεια στην προκείμενη περίπτωση πονούσε, καθώς οι πιθανότητες ήταν μηδαμινές.
Πέντε λεπτά μετά βρίσκομαι στη θέση μου και δίπλα μου ένας νέος στην ηλικία μου, καθόλου ευκαταφρόνητων κυβικών, όπως και εγώ άλλωστε, να προσπαθούμε να βολευτούμε, ώστε να μην συγκρούονται τα περίσσια μελομακάρονα που είχαμε φάει και δυστυχώς είχαν φωλιάσει και των δύο στους μηρούς μας. Αυτό όμως ήταν πταίσμα μπροστά στην ατάκα που ακούστηκε από την κυρία που καθόταν μπροστά μου και αισίως είχε φτάσει γύρω στα 60. Ο οδηγός ανάβει τον κινητήρα και η κυρία, ας την πούμε Μαρία, φωνάζει γεμάτη ενθουσιασμό, «Στέλλα», ας πούμε, «Τρέξε! Τελικά δεν κάθισε κανένας δίπλα μου!». Αυτό ήξερα πως ήταν η αρχή του τέλους. Η συνομιλία μόλις είχε ξεκινήσει και δεν θα τις σταματούσε τίποτα.
Επειδή όμως η τεχνολογία για όλα έχει προβλέψει, φοράω τα ακουστικά μου, στερεώνω το λάπτοπ μου πάνω στο μπουφάν μου, λες και παίζω Jenga και αφού ανεβάσω στο τέρμα την ένταση των ακουστικών, ώστε να κόψω τις ανεπιθύμητες συζητήσεις να φτάνουν στα αυτιά μου. Χάνομαι στον κόσμο του Stranger Things. Κάπου κάπου ο φίλος δίπλα, που και η JLo θα ζήλευε τα μπούτια του, ρίχνει κλεφτές ματιές στην οθόνη μου. Τον αφήνω γιατί είμαι μεγαλόψυχος και η αλήθεια είναι πως τον λυπάμαι που έχει κινητό με κουμπιά και δεν μπορεί έστω να σκρολάρει στο insta, που πιθανότατα δεν έχει.
Οι ώρες περνούν και εγώ φαίνεται πως τελικά μάλλον ήμουν υπερβολικός, μέχρι που συναντάμε το πρώτο χιόνι και κόβουμε ταχύτητα. Δεν θα στο κρύψω στην αρχή χαίρομαι. Το ίδιο και η κα. Μαρία με την κα. Στέλλα που με τις τσιριχτές φωνές τους και την αδιάκοπη ομιλία τους το έχουν ήδη γνωστοποιήσει σε όλο το λεωφορείο. Εκεί ο οδηγός βάζει ένα cd με χριστουγεννιάτικα παραδοσιακά άσματα, όπως το «Last Christmas» των Wham και το «Χριστούγεννα» της Βανδή και εγώ νιώθω λιγότερο Σκρουτζ από ποτέ. Είναι σαν να με έχουν επισκεφτεί και τα τρία πνεύματα μαζί σε αυτή τη διαδρομή και εγώ ήδη ακούω το καμπανάκι από το έλκηθρο του Αη Βασίλη.
Όλα αυτά μέχρι να κολλήσουμε μισή ώρα αργότερα στην κίνηση. Αρχίζουμε να πηγαίνουμε σημειωτόν και ο χρόνος αρχίζει να περνάει βασανιστικά. Η Mariah Carey γίνεται πιο εκνευριστική από ποτέ και το χιόνι γίνεται όλο και πιο πυκνό. Ο οδηγός παίρνει τηλέφωνο σε 2 φιλαράκια όπως μας λέει και στο τέλος της κλήσης τα νέα είναι δυσάρεστα. Ο δρόμος έχει κλείσει και θα αργήσουμε να φτάσουμε 2μιση ώρες στον προορισμό μας. Εκεί είναι, φίλε αναγνώστη, που βλέπεις την ελπίδα να χάνεται και για κάθε μονάδα που χάνει η μπαταρία σου να κλαις, λες και ήταν το πρώτο σου χρυσόψαρο.
Δεν θα πολυλογήσω. Τελικά χρειαστήκαμε 3 ώρες, οι κυρίες από μπροστά δεν σταμάτησαν να μιλάνε ποτέ, από ένα σημείο και έπειτα όλοι καλούσαν τους δικούς τους και αισθανόμουν σαν να είμαι σε τηλεφωνικό κέντρο. Τα μόνα θετικά ήταν πως ένας κύριος από το βάθος έδωσε σε όλους από ένα μελομακάρονο και πως τελικά μου άρεσε η δεύτερη σεζόν Stranger Things. Α, και καλά Χριστούγεννα. 🎄
