Πίστευα πάντοτε πως ο άνθρωπος είναι υπαρξιακά μόνος. Ο άνθρωπος έρχεται σε αυτή τη ζωή μόνος, πορεύεται μόνος και στο τέλος αντικρίζει το θάνατο μόνος. Αλλά δεν μπορεί να ζήσει και μόνος, πρέπει να συνεργαστεί με τους άλλους και να καλλιεργήσει σχέσεις μαζί τους. Έτσι αναπτύσσει φιλίες, ερωτεύεται, προσπαθεί να έχει όμορφες σχέσεις με τους γονείς και τα αδέλφια του. Ο άνθρωπος, όπως έγραψε και ο Αριστοτέλης, είναι ένα «ον κοινωνικό».
Όμως, εμφανίζει μέσα στη ζωή του την ανάγκη πολλές φορές να θέλει να απομονωθεί και να μείνει μόνος με τον εαυτό του, ώστε να τον εξερευνήσει καλύτερα. Ο κάθε άνθρωπος όσο στενές φιλίες και σχέσεις κι αν έχει δημιουργήσει, έχει το δικαίωμα να μη μοιραστεί πράγματα που δεν επιθυμεί. Να κρατήσει για τον εαυτό του ο,τιδήποτε εκείνος πιστεύει πως πρέπει να γνωρίζει μόνο η ψυχή του.
Είναι σπουδαίο ο άνθρωπος να μην αναλώνει τον εαυτό του και μέσα στο θόρυβο του πλήθους και των κοινωνικών του συναναστροφών και υποχρεώσεων, να βρίσκει χρόνο για τον εαυτό του, για να αφουγκραστεί τις βαθύτερες επιθυμίες του. Είναι σημαντικό και οι άνθρωποι που μας αγαπούν, να αναγνωρίζουν αυτό το δικαίωμα χωρίς να μας φορτώνουν ενοχές για την επιλογή μας αυτή.
Κράτα και πράγματα για τον εαυτό σου, μην τον σκορπάς εντελώς σε κανένα. Σε περιόδους μεγάλης θλίψης,μη ντραπείς να μείνεις μόνος όσο καιρό επιθυμείς, αν αυτό κρίνεις πως σου είναι απαραίτητο. Κράτησε πράγματα για εσένα, γιατί είσαι ο καλύτερος φίλος και σύντροφος που θα αποκτήσεις σε όλη σου τη ζωή.
