Υπάρχει μια νοητή γραμμή στη ηλικία των ανθρώπων, ένα σύνορο, που περνώντας από την μια πλευρά στην άλλη, αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με πιο έντονο βλέμμα, πιο δυνατούς χτύπους και σφυγμούς και με περισσότερο πείσμα. Αυτή η γραμμή λέγεται «δεκαετία των 20».
Η εφηβεία μας προετοίμασε καλά για να διαβούμε αυτήν την πόρτα. Μας εξόπλισε με το νεύρο που χρειάζεται και τον τσαμπουκά που θέλει στην συνέχεια για να καταφέρουμε πράγματα, να σηκώσουμε βάρη, να πετύχουμε στόχους.
Όλα είναι τόσο έντονα όταν είσαι 20, λες και κάποιος σου έκανε ένεση νιτρογλυκερίνης.
Είναι η περίοδος που ο άνθρωπος έχει το πιο γνήσιο πρόσωπο της ειλικρίνειας και της θέλησης. Η αποφασιστικότητά σου κυμαίνεται σε δεκαπλάσια ένταση σε σύγκριση με τις άλλες ηλικίες. «Θέλω αυτήν την γυναίκα/άντρα, θέλω αυτή τη δουλειά, θέλω αυτό, θέλω εκείνο, θέλω το όνειρό μου να το κάνω πραγματικότητα». Όλα αυτά τα «θέλω» που έχουν όλοι οι άνθρωποι στο νου τους, όμως στο μυαλό ενός 20άρη βαράνε σαν σειρήνες, κάνοντας τον να καταστρώνει επί τόπου σχέδιο εκπλήρωσης, χωρίς να τον νοιάζει αν θα τα καταφέρει ή όχι.
Όσο είμαστε ακόμα νέοι ας ζήσουμε με ένταση. Στην ένταση που βράζει μέσα μας και θέλει να βγει και να ξεσπάσει. Σε αυτήν την δεκαετία, πληγωνόμαστε, πληγώνουμε, «πληρωνόμαστε», «πληρώνουμε», αγαπάμε, αγαπιόμαστε, γοητευόμαστε και απογοητευόμαστε.
Δεν χρειάζεται να πιέσουμε καταστάσεις και πρόσωπα. Η πίεση κρύβεται μέσα μας και ζητά απλά την ελευθερία της. Όλα εδώ είναι λοιπόν. Είτε μας αφήσουν καλή ή κακή ανάμνηση θα μας μάθει ένα πράγμα: Η ένταση δίνει μαθήματα και φέρνει εμπειρίες.
