Στο πρώτο βαγόνι, μπορεί να συναντάμε καθημερινά πολλούς ανθρώπους, αλλά μ΄ελάχιστους έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε. Την περασμένη εβδομάδα, μου δόθηκε μια τέτοια ευκαιρία. Το κινητό μου είχε κλείσει από μπαταρία. Έπρεπε επειγόντως να μιλήσω με κάποιον. Τα βιβλία μου κοιμόντουσαν από νωρίς. Είχαμε κάνει μεγάλη διαδρομή.
Ξαφνικά, βλέπω έναν νεαρό με στρατιωτικό σάκο. Μιλούσε πότε στ΄αγγλικά και πότε στα ελληνικά με δύο ελληνόπουλα του εξωτερικού. Σχολιάζουν την γραφειοκρατία στην Ελλάδα. Τους κάνει τρομερή εντύπωση που στην χώρα μας υπάρχει ένας γραφειοκρατικός γολγοθάς, ενώ στην Βρετανία μπορείς να εξυπηρετηθείς ηλεκτρονικά. Ο νεαρός σχολιάζει:
«Άστα να πάνε. Εγώ δεν ζω στην Αθήνα, αλλά σ΄ένα χωριό κοντά στους Δελφούς. Χρειάστηκε να κατέβω στην Αθήνα για να βγάλω κάποια χαρτιά από μια υπηρεσία που στεγαζόταν μόνο εδώ. Κατέβηκα με το τρένο και η Υπηρεσία είχε πέσει γιατί δεν είχε δίκτυο. Εγώ έχασα απλώς μια μέρα, αλλά πες, είμαι άνεργος δεν πειράζει. Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν άδεια από την δουλειά τους για να εξυπηρετηθούν και τελικά δεν εξυπηρετήθηκαν. Αυτό δεν είναι μεγάλη μαλακία;»
Η μητέρα των παιδιών που άκουγε τη συζήτηση από τα μακριά απορούσε πως άνθρωποι παίρνουν άδεια από την δουλειά τους για να εκδώσουν απλώς ένα χαρτί. Αφού κατέβηκε η οικογένεια, πλησίασα το νεαρό και συστηθήκαμε. Κάτι πάνω του με γοήτευσε. Είχε απολυθεί από τον στρατό μόλις πριν από ένα μήνα και αναζητούσε μια τύχη στην Αθήνα. Μου ζήτησε το προφίλ μου στο fb για να κρατήσουμε επαφή.
(Δεν ξέρω αν ποτέ θα στείλει ο ένας στον άλλο, αλλά ελπίζω να διαβάσει αυτή την ιστορία.)
