Συναναστρεφόμαστε καθημερινά με πολλούς ανθρώπους. Μπορεί να μιλάμε, να γελάμε και να τρώμε μαζί τους. Να μοιραζόμαστε την καθημερινότητα. Ποιοι όμως είναι εκεί στις δύσκολες στιγμές μας; Ποιοι είναι κοντά μας όταν τα φώτα σβήνουν και οι κουρτίνες πέφτουν;
Δικοί μας είναι οι άνθρωποι με τους οποίους αισθανόμαστε ασφαλείς στο σκοτάδι και δυνατοί στο φως, που κάθε καημός μας γίνεται και δικός τους. Οι δικοί μας άνθρωποι είναι εκείνοι που μας στηρίζουν σε κάθε βήμα μας, εκείνοι που πιστεύουν σε εμάς όταν κανείς άλλος δεν πιστεύει, ούτε καν εμείς οι ίδιοι, στον εαυτό μας.
Μαζί τους δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε. Δεν χρειάζεται να κρύβουμε τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές μας. Μαζί τους μπορούμε να τραγουδάμε, να ζηλεύουμε, να κλαίμε, να φωνάζουμε, να ξεσπάμε. Μπορούμε να μην πολεμάμε τον κακό μας εαυτό και τότε να μην μας πολεμάει και εκείνος. Δικοί μας είναι οι άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν, που μας δέχονται όπως είμαστε. Που όσο δύσκολο κι αν είναι, βάζουν την αγάπη τους για μας πάνω από όλα.
Με εκείνους μόνο τους ανθρώπους μπορούμε να ζούμε την ευτυχία και να νιώθουμε συναισθήματα που ούτε καν φανταζόμασταν πως μπορεί να νιώθει κάποιος. Είναι αυτοί που όσα και να τους έχουμε πει πάντα έχουμε και κάτι άλλο να τους πούμε. Όταν περνάμε χρόνο μαζί τους αισθανόμαστε ότι τους είδαμε λίγο και ας έχουν περάσει ώρες.
Οι δικοί μας άνθρωποι κάνουν τα συνηθισμένα πράγματα να φαίνονται ασυνήθιστα όμορφα. Για όλους εκείνους τους λόγους που τους θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους, για όσα μας χάρισαν, για όσα μας έμαθαν και μας έκαναν να νιώσουμε, ένα ευχαριστώ μάλλον μοιάζει ελάχιστο όχι όμως αμελητέο.
Γράφει η Κλειώ Χατζάκη
