Επιστρέφοντας από τις διακοπές μου, πήρα το λεωφορείο για να κατέβω στο κέντρο.
Το λεωφορείο είναι σχεδόν άδειο. Το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια κοπέλα. Ίσως δε με τιμά και πολύ να το γράψω αυτό, αλλά την πρόσεξα γιατί το πρόσωπό της είχε μια δυσμορφία. Το σαγόνι της έβγαινε προς τα μπροστά κι αυτό έκανε τα δόντια της να φαίνονται. Τα χέρια της, ήταν έντονα σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα. Την παρατηρούσα σα να ήταν κάτι το διαφορετικό. Φαινόταν πως είχε κάποια αναπτυξιακή διαταραχή. Οι φίλοι της γελούσαν εις βάρος της ή/και δεν απαντούσαν σε ό,τι τους έλεγε. Καθώς μιλούσε όμως, είδα ότι δεν διέφερε από καμία άλλη κοπέλα της ηλικίας της. Φορούσε κραγιόν, all star παπούτσια, θα έβγαινε βόλτα στο Μοναστηράκι, οι γονείς της της έβαζαν όριο στην ώρα που έπρεπε να γυρίσει. Μου θύμισε την αδερφή μου κι άλλα τόσα κορίτσια. Γιατί καταλήγουμε εγώ και τόσοι άλλοι, να κοιτάζουμε έντονα κάποιον που έχει δυσμορφίες; Θα μας άρεσε να κοίταζαν οι άλλοι τις δικές μας με γυμνό μάτι; Αισθάνθηκα άσχημα, διαπιστώνοντας πως είμαι εγώ αυτό που θέλω να καταδικάσω.
