Στο πρώτο βαγόνι, η άνοιξη ήρθε για τα καλά και την βλέπεις όχι στα πρησμένα από την αλλεργία μάτια, αλλά στα φρεσκοερωτευμένα ζευγάρια. Οι δρόμοι της Αθήνας και τα ΜΜΜ, γεμίζουν από ζευγάρια που κρατιούνται χέρι-χέρι, που τα μάτια τους θολώνουν από τον ήλιο, που η βρώμα και η μίρλα των περαστικών δε θα τους αποτραβήξει από το όνειρο.
Σήμερα, είδα ένα τέτοιο ζευγάρι και μου έφτιαξε τη μέρα. Η κοπέλα -εντελώς κοκεταρία- και το αγόρι -λαικό περιστεριώτικο- κάθονται δίπλα-δίπλα. Ακολουθεί ο διάλογος:
-Αγάπη μου μπήκαμε στο σωστό τρένο;
-Θα δείξει.
-Οι φίλες μου σε συμπάθησαν. Ακόμα κι η Δάφνη που είναι δύσκολη, είπε πως είσαι πολύ καλός.
-Ε τότε δεν είναι και τόσο δύσκολη.
-Όχι σου λέω. Γενικά άρεσες στις φίλες μου. Κι η μαμά μου καλό λόγο είπε όταν σε είδε.
-Να σου πω κάτι; Δε με νοιάζουν ούτε οι φίλες σου ούτε η μαμά σου. Αρκεί ν’ αρέσω σ΄εσένα. Εμείς έχουμε σχέση.
-Ναι, αλλά είναι ωραίο που συμφωνούμε.
-Και να μην συμφωνούσατε, εμένα δε μ΄ένοιαζε, αν άρεσα σ΄εσένα. Εσύ είσαι αυτή που με νοιάζει.
(Διάλειμμα για φιλί)
-Δεν σ’ ενοχλεί που δεν έχω σπουδάσει;
-Καμιά φορά κι αυτοί που έχουν σπουδάσει δεν ξέρουν πως να μιλήσουν σε μία γυναίκα.
-Ποτέ δεν ήθελα να σπουδάσω. Δεν ξέρω γιατί.
-Δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
(Διάλειμμα για φιλί)
