Αρχικά, ποιος δεν ζηλεύει εκείνους που έχουν κάποιο χάρισμα και ανταποκρίνονται με λιγότερο κόπο σε αυτά που άλλοι προσπαθούν με σκληρή δουλειά να καταφέρουν; Είναι καταστάσεις που βλέπουμε ανθρώπους να αντεπεξέρχονται τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα και απλά που τους θαυμάζουμε και θα θέλαμε να είμαστε σαν αυτούς.
Άνθρωποι με τέτοια ικανότητα επικοινωνίας και πειθούς που προσεγγίζουν και τους πιο δύσκολους χαρακτήρες βρίσκουν τα «κουμπιά», απλά με ένα τους βλέμμα. Προϊδεάζουν θετικά και στέκονται τυχεροί σε ενδεχόμενες προκλήσεις για εμάς. Άνθρωποι με μία μεγάλη δόση ηρεμίας ξεπερνούσαν το τρέμουλο των εξετάσεων. Ήταν εκείνοι που πολύ πιθανό να είχαν διαβάσει και ένα μισάωρο για να έρθουν να γράψουν εκείνα τα sos που εν τέλει, εκτός του ότι πέρασαν, έγραψαν βαθμάρα.
Και φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι πως κάποιοι τα καταφέρνουν τόσο εύκολα. Άνθρωποι που δε νοιάζονται και δρουν έχοντας αυτοπεποίθηση για το καθετί. Και τελικά, μήπως τους ανεβάζουμε στα μάτια μας, επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε εμείς καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο;
Πιστεύω και στις δύο εκδοχές. Κάποιοι απλά είναι πιο εκφραστικοί και εκδηλωτικοί που προδίδουν τον θαυμασμό τους για αυτούς που καταφέρνουν αυτά που δεν μπορούν εκείνοι. Κάποιοι απλά ζηλεύουν. Όμως, η αλήθεια είναι ότι οι προικισμένοι σε κάτι αποδίδουν απλά καλά, αλλά όχι τα μέγιστα.
Αυτοί που πεισμώνουν για να ξεπεράσουν εκείνους και τον εαυτό τους αποδίδουν τα μέγιστα. Το ταλέντο είναι αυτό που προκαλεί θαυμασμό, αλλά ο καθένας που είναι «εργάτης» στην καθημερινότητα και στα «θέλω» του προκαλεί την έκπληξη, την ανατροπή. Κλασικό παράδειγμα είναι στον αθλητισμό: Υπάρχουν παίχτες που καθησυχάζονται με τις καλές τους επιδόσεις και αρκούνται σε αυτές. Έτσι, είναι σα να τα παρατάς και δίνεις χώρο σε άλλους να σε ξεπεράσουν και βέβαια δεν ξεπερνάς ποτέ τον εαυτό σου.
Υ.Γ.: Όμως, τα «θέλω» μας δεν πιστεύω ότι πάντα ανταποκρίνονται σε αυτά που είμαστε χαρισματικοί.
