Πολλές φορές έχουμε μιλήσει εδώ για τις ρατσιστικές επιθέσεις εις βάρος μεταναστών από αυτόχθονες.
Σήμερα, συνάντησα έναν επιβάτη που μ’ έκανε να χαμογελάσω και να σκεφτώ πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Ένας μεσήλικας με ρώτησε μ’ ευθύτητα και με σπαστά ελληνικά «τι θα πει έναρξη;» διαβάζοντας για την αυριανή απεργία.
«Έναρξη θα πει, αρχή, δηλαδή πότε θα ξεκινήσουν τα τρένα». Μου χαμογελά μ’ ευγνωμοσύνη και μου λέει
«Α αυτό θα πει. Έμαθα και κάτι, Πριν μου είπαν για τα λεωφορεία και τώρα έμαθα για τρένα. Τα ελληνικά είναι δύσκολα, αλλά που θα πάει θα τα μάθω.»
Αμέσως μετά, επιβάστηκαν τρεις αλλόγλωσσοι εργάτες και μιλούσαν στη γλώσσα τους. Έσπρωξαν και το μεσήλικα άντρα χωρίς να ζητήσουν συγγνώμη. Στο προκείμενο περιστατικό, σκέφτομαι πως ένας εξωτερικός παρατηρητής θα σχημάτιζε αρνητική εικόνα για τους μετανάστες αυτούς, αλλά πρέπει να βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Τόσο ο συμπαθητικός μεσήλικας όσο κι αυτοί, εργάζονται και μάλιστα σκληρά σε μία ξένη χώρα, αλλά η συμπεριφορά και η προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν σε κοινή γλώσσα είναι αυτό που τους διαφοροποιεί.
Για μένα, η αγένεια δεν έχει ούτε ηλικία ούτε καταγωγή. Αντίθετα, η ευγένεια και ο σεβασμός θα είναι πάντα στοιχεία για να κάνω κάποιον φαβορί.
