Κάθε αρχή και δύσκολη λένε. Πόσο μάλλον όταν φεύγεις από τον τόπο σου για μια καινούργια πόλη που δεν ξέρεις και δεν σε ξέρει κανένας.
Η πρώτη σκέψη όλων είναι αναμφίβολα να βρουν έναν άνθρωπο να συνεννοούνται, να έχουν παρέα και φυσικά να μοιράζονται μαζί καθημερινές στιγμές εκτός της σχολής, γιατί εκείνες τις στιγμές νιώθουμε περισσότερο μόνοι μας.
Έτσι ξεκινούν σχέσεις που αρχικά μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε αδύναμες γιατί στηρίζονται στις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων για συνύπαρξη μεταξύ τους. Ισχύει όμως αυτό και για τη συνέχεια αυτών των σχέσεων;
Για κάποιους ναι. Και αυτό μπορούν να το αποδείξουν οι περισσότεροι που στο τέλος των φοιτητικών τους χρόνων έχουν δεθεί τόσο πολύ με τους φίλους τους που δυσκολεύονται να τους αποχωριστούν. Οι μεγάλες εντάσεις και οι έντονες στιγμές που περνάνε οι άνθρωποι στις ηλικίες μεταξύ 18-24 ετών με τους φίλους τους είναι και αυτές που είναι υπεύθυνες για το δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων. Όταν έρχονται δυσκολίες και υπάρχει κάποιος άνθρωπος κοντά σου είναι δεδομένο ότι αυτόν τον άνθρωπο δεν θέλεις να τον χάσεις από τη ζωή σου.
Επομένως, θεωρητικά μια φιλική σχέση κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων μπορεί να ξεκινήσει με άλλους σκοπούς και να καταλήξει σε κάτι δυνατό και πολύτιμο, όπως φυσικά μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας αυτές τις έννοιες.
Και επειδή οι φίλοι είναι η οικογένεια που εμείς επιλέγουμε, καλό θα ήταν να προσέχουμε ποιους βάζουμε στη ζωή μας για να μην μετανιώσουμε ποτέ τις επιλογές μας.
