Έχουμε επανειλημμένα μιλήσει στη στήλη του πρώτου βαγονιού για τις επικίνδυνες περιπέτειες των επιβατών στην εποχή της κλειστής μπάρας. Πολλοί όμως επιμένουν να μην βγάζουν ηλεκτρονικό εισιτήριο ή κάρτα διαδρομών. Ο μόνος τρόπος για να περάσεις στις αποβάθρες είναι να κωλοτριφτείς (με το συμπάθειο) στον μπροστινό σου (βασικά χωρίς συμπάθειο) την ώρα που ανοίγει με την κάρτα του την μπάρα, ώστε να περάσετε μαζί. Δε ζητάς καν την άδεια πια. Τις περισσότερες φορές ακούγεται μια σειρήνα, αλλά οι σεκιούριτι δε θα σου κάνουν κάτι. Αυτό είναι ανακουφιστικό σε σχέση με τους ελεγκτές. Έχω μια φίλη που σε τέτοιες περιπτώσεις με σώζει με τη δική της κάρτα. Είμαστε σαν την Bonnie και τον Clyde της Αθήνας. Ένα βράδυ όμως, περπατάμε με άλλη φίλη στο Μεταξουργείο. Οι δρόμοι άδειοι και κατασκότεινοι. Μπαίνουμε στον σταθμό. Οι μπάρες κλειστές. Ακούμε το συρμό να έρχεται και δεν είναι εκεί κανένας να μας ανοίξει. Νιώθουμε τόσο απροστάτευτοι. Πλήθος ξαφνικά ανεβαίνει. Ήταν επιβάτες του συρμού που χάσαμε. 10′ αναμονή για το επόμενο. Άτιμες μπάρες!
