Σίγουρα μία αρνητική απάντηση δεν είναι ό,τι καλύτερο για τον καθένα μας. Δεν μπορεί ο καθένας να δεχτεί ένα «όχι».
Μερικές φορές κανείς θα μας χαρακτήριζε σαν μικρά παιδιά που δεν δέχονται το «όχι» στις χάρες που θέλουν. Δεν δέχονται όχι στα «θέλω» τους. Ένα απλό παιχνίδι που ίσως μας θόλωνε το μυαλό για μία στιγμή, που θα θέλαμε τόσο πολύ να το πάρουμε γιατί θα ταίριαζε υπέροχα με τον σωρό που είχαμε στο σπίτι σε συνδυασμό με μία αρνητική κατηγορηματική απάντηση, θα μας έκανε να επιμένουμε μέχρι να πείσουμε τους γονείς μας. Όμως, οι συνθήκες αλλάζουν και τα παιχνίδια γίνονται μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Σα να άλλαξε όλος ο κόσμος. Σα να ξυπνήσαμε με το βάρος των υποχρεώσεων και των κανόνων ηθικής, που παλιότερα μας ήταν παντελώς άγνωστοι.
Είναι περίεργο που καταλήγουμε να μην αποδεχόμαστε γεγονότα, αρχίζοντας πάντα από τα πιο απλά. Το «όχι» δεν το έχουμε συνηθίσει να το ακούμε μονάχα, αλλά και να το φωνάζουμε στον εαυτό μας. Δεν αποδεχόμαστε καταστάσεις με την τροπή που καταλήγουν, γιατί δεν δεχόμαστε αυτό το βάρος των ευθυνών. Οι ευθύνες και οι κανόνες ηθικής ίσως να φαίνονται σαν σοκολάτες που περιμέναμε να μας αγοράσει η μαμά, με την μοναδική προϋπόθεση να έχουμε κάνει τα μαθήματά μας. Συνεπώς, καταλήγουμε στο ότι κάτι χάνουμε, εφόσον αποφασίζουμε να μην δεχτούμε την πραγματικότητα με τα «όχι» και τα «μη».
Όταν επιλέγεις να δρας χωρίς κάποιο όριο, χωρίς κάποιο φραγμό και χωρίς να σκεφτείς τις ενδεχόμενες επιπτώσεις, το σίγουρο είναι ότι κάτι θα χάσεις. Και συνήθως, πάντα χάνουμε αυτό που θέλουμε. Αυτό που αρνούνται να μας παραχωρήσουν, ενώ νομίζουμε ότι το αξίζουμε, χωρίς να το δικαιούμαστε.
