Όλα ξεκίνησαν ένα από εκείνα τα απογεύματα άγχους, απελπισίας, βαρεμάρας και ατελείωτων μηνυμάτων «Δεν μπορώ να βγω, έχω διάβασμα». Ο συνδυασμός όλων αυτών ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει: Εξεταστική.
Ως πρωτοετής τότε, είχα μπλοκάρει. Μιλάμε δεν μπορούσα να λειτουργήσω με τίποτα, δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Έπρεπε να δράσω άμεσα αν ήθελα να περάσω το ρημάδι το μάθημα. Οπότε έβαλα το laptop και τις σημειώσεις στο σακίδιο μου και βγήκα από το σπίτι.
Από τις πρώτες μου κιόλας μέρες στη σχολή, είχα σταμπάρει μια καφετέρια κοντά στη σχολή μου (για το ΟΠΑ μιλάω αν σε ενδιαφέρει), με ήρεμη μουσική και χαλαρή ατμόσφαιρα. Ίσως ένας καφές να βοηθούσε.
Πιάνω ένα τραπέζι δίπλα σε μια μοντέρνα ξύλινη βιβλιοθήκη και παραγγέλνω τον καφέ μου. Στα γύρω μου τραπέζια νέος κόσμος, κάποιοι από αυτούς φοιτητές σαν εμένα, απορροφημένοι ο καθένας στη δική του οθόνη ή βιβλίο. «Όλοι συμπάσχοντες», σκέφτηκα. Άλλες παρέες απολάμβαναν την κουβέντα ή κάποιο από τα επιτραπέζια που μπορούσες να βρεις σε μια γωνία του μαγαζιού.
Δοκίμασα να ανοίξω κι εγώ τις σημειώσεις μου και να βγάλω την ύλη. Ξέρεις μια τελευταία προσπάθεια της τελευταίας στιγμής. Ο χώρος μου έδινε τόση ενέργεια. Κατάλληλος φωτισμός, μουσική που ανέβαζε τη διάθεση, συγκεντρωμένοι συμφοιτητές γύρω μου να με βάζουν στο mood διαβάσματος.
Κάτι που μου τράβηξε την προσοχή ήταν κάτι «μυστήριες» παρέες που κατευθυνόντουσαν στο πίσω μέρος της καφετέριας και έμπαιναν σε ένα «μυστήριο» δωμάτιο. Δεν κρατήθηκα, είχα λυσσάξει από περιέργεια, οπότε και ρώτησα τη σερβιτόρα. Μου απάντησε πώς πρόκειται για meeting room, το οποίο ο καθένας μπορεί να κλείσει μετά από συνεννόηση μαζί τους.
Αυτό ήταν είχα βρει το νέο μέρος για να οργανώσω τις ομαδικές εργασίες, μιας και το σπίτι μου ήταν ένα μικρό αχουράκι, στη σχολή δεν πατούσαμε, αλλά κανείς δεν μπορούσε να πει όχι σε μια πρόταση για καφέ. Παγίδα που έπιανε 100% και με έβγαλε από πολύ κόπο όλα τα χρόνια που είμαι στη σχολή.
Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν οι ώρες εκείνο το απόγευμα. Είχα διαβάσει αρκετά ώστε να εξασφαλίσω ένα 5ράκι, καλύτερο από το τίποτα, σωστά; Με διέκοψε ένας τυπάς που με ρώτησε αν ξέρω να παίζω Tichu γιατί ήθελαν 4ο παίκτη. Δεν τα ρωτάνε αυτά μάτια μου, οπότε και δέχθηκα με χαρά για να κλείσει το βράδυ μου με λίγη ρέντα, φωνές και γέλια.
Το Thinking Cup (ή αλλιώς η Σκεπτόμενη Κούπα όπως λέμε με την παρέα μου) έγινε η γωνιά της Αθήνας που φιλοξενεί την παρέα, το διάβασμα και τις ομαδικές εργασίες μου, με απόλυτη επιτυχία. Ειδικά τις καθημερινές που τιγκάρει με φοιτητές, είναι το κατάλληλο μέρος για να ξεσπάσουμε με τους «συναδέλφους» μετά το μάθημα.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε αδιέξοδο με το διάβασμα της εξεταστικής ή απλά θέλεις να απολαύσεις ένα καφέ με τα παιδιά στο κενό σου, προτείνω να δοκιμάσεις να το επισκεφθείς. Τι λες;
main photo by megbiram
