«Ο έρωτας φεύγει με τα χρόνια, η αγάπη όμως μένει» είναι κάτι που έχουμε ακούσει από πολλούς, έμπειρους και πολύπαθους στον τομέα των σχέσεων, από αυτούς που έχουν ζήσει μεγάλους έρωτες, που έχουν αγαπήσει και αγαπηθεί πολύ και έχουν καταλάβει από τη δική τους εμπειρία ότι με τα χρόνια η σχέση φθείρεται, έχοντας ζήσει στιγμές δόξας αλλά και μεγάλης ήττας, αλλάζει μορφές, αλλάζει το νόημά της. Και όλα αυτά επειδή ο έρωτας που την προκάλεσε έχει καταλαγιάσει, η αγάπη όμως, ένα συναίσθημα που δεν υπάρχει εξ’ αρχής, αλλά δημιουργείται με τον καιρό, είναι αυτή που παραμένει και ενώνει τα δύο άτομα.
Τις περισσότερες φορές, η αγάπη αποτελεί τον λόγο που δύο άνθρωποι παραμένουν μαζί, παρόλο που η πλήξη μπορεί να τους έχει χτυπήσει την πόρτα. Μετατρέπεται σε μια συνήθεια, σε αυτήν την καθημερινότητα από την οποία δεν θέλουμε να αποδεσμευτούμε. Έχουμε βολευτεί καλά σε αυτήν και δεν το κουνάμε από εκεί. Μπορεί πλέον να μην έχουμε τίποτα να συζητήσουμε με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, ίσως τα διαφορετικά ωράρια του καθενός να εμποδίζουν την ουσιαστική επικοινωνία και επαφή, ίσως ο έρωτας, η ανεξέλεγκτη ζωντάνια και ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού να χάνονται σιγά σιγά. Ακόμη και έτσι όμως να έχουν έρθει τα πράγματα, δύσκολα θα αποφασίσουμε να βάλουμε τίτλους τέλους στη σχέση μας.
Αυτό συμβαίνει ίσως γιατί οι άνθρωποι δεν κάνουν εύκολα αλλαγές στη ζωή τους. Προτιμούν την ασφάλεια που τους προσφέρει η σταθερότητα μιας σχέσης, ακόμη και εάν έχει χαθεί κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτή. Από την άλλη, δεν μπαίνουν στη διαδικασία να λύσουν τα προβλήματα που έχουν προκύψει ή να αναρωτηθούν γιατί έχουν αλλάξει τα πράγματα στη σχέση τους, γιατί έχει χαθεί αυτό που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει.
Πολλές φορές δεν θέλουν καν να παραδεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα και έτσι αφήνουν τον χρόνο να περνάει και την σχέση να βαλτώνει ακόμη πιο πολύ. Είναι που πιστεύουν ότι εφόσον υπάρχει αγάπη και αυτή είναι αμοιβαία, όλα αντιμετωπίζονται. Η αγάπη όμως, περιορίζεται σε αυτά τα πέντε γράμματα, χάνοντας κάθε νόημα εάν δεν προσπαθείς καθημερινά γι’ αυτήν. Γιατί αγάπη σημαίνει πράξεις, με τις οποίες επιβεβαιώνω τον λόγο ύπαρξης της σχέσης αυτής.
Η σχέση λοιπόν μετατρέπεται σε μια σύμβαση αορίστου χρόνου που δεσμεύει απλά τα δύο άτομα να παραμένουν μαζί. Χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις και υποχρεώσεις, χωρίς έγνοιες και προβλήματα. Ο χρόνος θα περνάει ανεκμετάλλευτος και ο καθένας θα συμβιβάζεται με μία κατάσταση που δεν θα του προφέρει κανένα όφελος. Ώσπου θα έρθει η στιγμή που ένας από τους δύο θα πάρει τη μεγάλη απόφαση και οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. Ίσως να είναι η καλύτερη λύση, ίσως να χρειάζεται ο καθένας λίγο χρόνο με τον εαυτό του. Και ποιος ξέρει…μετά από αυτό το διάλειμμα τα κομμάτια της σχέσης μπορεί να ενωθούν ξανά.
