Εκείνες τις ήσυχες ώρες, γυρίζω σπίτι. Εκείνες τις ήσυχες ώρες δε θέλω να πιάσω καμία συζήτηση, ή να κάνω την οποιαδήποτε σύνθετη σκέψη. Παίρνω το τρένο να γυρίσω σπίτι από δουλειά ή βραδινή έξοδο και σκέφτομαι μόνο σε πόση ώρα θα είμαι ένα με τον καναπέ. Ελεύθερος από τους ανθρώπους, τους τόσο περαστικούς και φευγαλέους, ελεύθερος στο τίποτα μου. Θες ένα βιβλίο, μια σειρά, έναν youtuber, καθαριότητα; Το τίποτα είναι δικό σου κι ας μισθώνεις τη μισή σου μέρα για τον μισθό του τίποτα. Κάθομαι στο κάθισμα μου σαν να μου ανήκει και το ξέρω πως δεν πρόκειται να σηκωθώ για κανέναν. Εντάξει, για έγκυο θα σηκωνόμουν. αλίμονο!
Τι να κάνει ο καναπές μου; Με σκεφτόταν όσο δούλευα; Με σκεφτόταν όταν καθόμουν σε κατουρημένα καθίσματα; (Δύο φορές σήμερα. #ΑγαπάμεΗλεκτρικό). Εκείνες τις ήσυχες ώρες, που νιώθω τόσο μόνος, βλέπω άλλους ανθρώπους μόνους και σκέφτομαι αν νιώθουν μόνοι ή όχι. Η αναμονή του λεωφορείου μετά από δουλειά είναι χειρότερη από κάθε χαμαλίκι. Κι όμως. Όλα κάθε μέρα είναι σαν να αρκούν, για να χαρείς διπλά το κάθε τι αγαπημένο. Καληνύχτα…
