By
Posted on
Η εβδομάδα δεν ξεκίνησε με τον πιο όμορφο τρόπο μπορώ να πω. Έχασα το λεωφορείο μπροστά στα μάτια μου γιατί ο οδηγός έτρεχε και χρειάστηκε να τρέξω και να πηδήξω μπάρες για να το προφτάσω. Ο οδηγός άνοιξε την μπροστινή πόρτα με τσαμπουκά. Κατευθύνεται με μένος προς μια τσιγγάνα με τρία παιδιά. «Εσύ επειδή βρίζεις δε θα σε περιμένω να βάλεις το καρότσι και θα φύγω. Μ’ ακούς; Αφού με λες μαλάκα, σα μαλάκας θα σου φερθώ για να μάθεις να πουλάς τσαμπουκά. Βασικά δε σε βάζω στο λεωφορείο. Ούτε εισιτήριο δεν έχεις.»
Κανένας δεν αντέδρασε. Ο οδηγός του λεωφορείου έκλεισε την πόρτα και φύγαμε χωρίς την οικογένεια της τσιγγάνας. Ποιος ξέρει τι είχε προηγηθεί. Οι άλλοι επιβάτες φαίνονται ανεπηρέαστοι. Εγώ δεν ξέρω με τι διάθεση πάω στη δουλειά.
Λίγες στάσεις μετά, μια άλλη οικογένεια τσιγγάνων επιβιβάστηκε. Ο οδηγός άνοιξε την πόρτα και τους βοήθησε να μπουν. Δεν είναι ρατσιστής λοιπόν.
Να πούμε πάντως πως μέσα σε όλο αυτό το κλίμα χοντροκοπιάς ένα παλικάρι σηκώθηκε για να κάτσει μια κοπέλα. Πιστεύω ακόμα στους ανθρώπους.
