Μπορεί να ζήσαμε πολύ τραγικά γεγονότα μα ακόμα μένουν ανεπίλυτα τα ψυχολογικά που έχει ο καιρός. Τη μια σκας και την άλλη κρυώνεις, την μια λιώνεις και την άλλη πνίγεσαι. Πας ο άνθρωπος στο κέντρο με τον Ηλεκτρικό, τι το ‘θελες; Σήκω να κάτσει ο καημένος ο παππούς. Άνοιξε παράθυρο, κλείσε παράθυρο. Μην μιλάς δυνατά. Μην είσαι μαύρος. Πέσε και πάρε μου μία… μαγκιά. Αυτά κι άλλα πολλά.
Σήμερα, το περιστατικό που έλαβε χώρα στο γνώριμο μας πρώτο βαγόνι ήταν μια διένεξη για το παράθυρο. Μια μεσήλικας ήθελε να το ανοίξει γιατί δεν άντεχε την βρώμα. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
– Μην ανοίγετε τα παράθυρα. Έχουμε κλιματισμό.
-Δεν μπορώ, θα πεθάνω από την μπόχα.
-Πρέπει να είναι κλειστό για να λειτουργεί ο κλιματισμός.
-Θα το ανοίξω λίγο για να αναπνεύσω.
-Μα εσείς δεν το ανοίγετε λίγο, το ανοίξατε διάπλατα.
-Ποιο είναι το πρόβλημα σας;
-Δεν μπορεί ένας να αποφασίζει για όλους.
-Μα έστω κι ένας να μη νιώθει καλά, τι να κάνει; Να πεθάνει;
– Δε θα πεθάνετε. Εμείς θα πεθάνουμε από τη ζέστη. 36 βαθμούς έχει.
– Φυσάει.
-Θα ρίξετε την επίδοση του κλιματιστικού και μετά θα λέμε γιατί δεν έχουμε κλιματισμό.
-Μη μου μιλάτε σας παρακαλώ.
-Ε ρε. Δεν καταλαβαίνει. Τριάντα μνημόνια ρε. Ζώα ε ζώα.
(Η κυρία έβαλε τα κλάματα. Το παράθυρο έμεινε ανοιχτό ως το τέρμα της διαδρομής.)
