Σε μια καυτή μέρα στα ΜΜΜ, είμαι έτοιμος να σκάσω. Κάτι ή ζέστη, κάτι η αποπνικτική ατμόσφαιρα. Το αυτί μου ακούει Φουρέιρα κι άθελά μου (ηθελημένα) κρυφακούω την παρακάτω συζήτηση:
-Μαλάκα το ξέρεις πως Αλβανίδα είναι κι η Φουρέιρα;
– Και τι με αυτό;
-Μουνάρα είναι πάντως. Δεν είναι όλες οι Αλβανίδες άσχημες.
-Πού την είδες τη μουνάρα; Έχει σιγουριά δεν λέω. Κι η κίνηση της δεν υπάρχει. Η μούρη της όμως είναι σαν ανάποδος καραγκιόζης.
-Τι λες ρε; Πας καλά; Κόμματος είναι.
-Άσε το Fuego. Αν τα βγάλεις όλα στην άκρη και δεις μόνο το πρόσωπο δεν λέει και πολλά. Τη γυναίκα εγώ την κρίνω από το πρόσωπο. Τα μαλλιά της είναι μόνο ωραία.
– Α καλά. Δες με ποια τα έφτιαξε ο μαλάκας ο Εφραίμ.
– Κι αυτή σαν τέρας είναι. Απορώ αν του σηκώνεται.
Η συζήτηση με ανάγκασε να σηκωθώ και να πάω στην πόρτα του λεωφορείου. Δεν κρατήθηκα. Γύρισα το πρόσωπο μου να δω τον κάφρο. Ναι, κι εγώ κρίνω τους ανθρώπους από το πρόσωπο, γιατί εκεί φαίνεται όλη η ψυχή κι αυτός δε μου άρεσε καθόλου. Αρνούμαι να πιστέψω πως κι άλλοι μοιράζονται τις απόψεις του. Τα πρότυπα της ομορφιάς πάντως δεν τα ορίζουν, θέλω να πιστεύω, άντρες σαν αυτόν.
