Επιστροφή στην Αθήνα κι όλα μοιάζουν διαφορετικά. Οι διακοπές μπορεί να τελείωσαν για κάποιους, αλλά η πόλη γενικότερα μοιάζει να έχει κατεβάσει ρολά. Κλειστά μαγαζιά, άδειοι δρόμοι, αβάσταχτη ζέστη, αραιά δρομολόγια λεωφορείων. Νιώθω προνόμιο πως βρίσκω θέση σε κάθε μέσο μεταφοράς που χρησιμοποιώ.
Εκεί που λιώνω περιμένοντας το λεωφορείο μου, ένας ποδηλάτης μοχθεί για το πετάλι ένα καυτό απόγευμα. Τον θαυμάζω. Εκείνος γυρίζει να με κοιτάξει. «Γειά σου αγόρι μου. Κοπέλα είσαι;» Μεχρι να το συνειδητοποιήσω, ο ποδηλάτης έχει εξαφανιστεί. Οι διπλανοί μου γελάνε διακριτικά. Αυτοί με επηρεάζουν περισσότερο, αλλά και πάλι ελάχιστα.
Η αλήθεια είναι πως έχω φτάσει 26 χρονών χωρίς να έχω δεχτεί το ομοφοβικό βάρος, παρά μόνο από τον στενό συγγενικό μου κύκλο. Παγώνω για λίγο. Δεν ξέρω πως ν΄αντιδράσω. Ύστερα κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου. Έχω δεχτεί ένα υπέροχο μήνυμα. Και αμέσως εμφανίζεται άλλο ένα τρυφερό μήνυμα. Από μικρός έχω μάθει, κι αν δέχομαι δέκα κακόβουλα σχόλια, να επικεντρώνομαι στα δύο θετικά που μπορεί να μου αφήνει η κάθε μέρα.
Η ομοφοβία υπάρχει στο σπίτι, στο δρόμο, στο Πανεπιστήμιο, στο χώρο εργασίας, αλλά δεν έχει χώρο στην ψυχή μου. Η ψυχή μου, όπως και το σώμα μου, ανήκει και θέλω να τα γεμίζω με όσα καλά έχει να μου δώσει η ζωή. Σπούδασα Παιδαγωγικά για να βοηθήσω τους νέους ανθρώπους να είναι καλά με τον εαυτό τους και να φέρονται καλά στους άλλους γνωρίζοντας τον κόσμο. Έκανα στροφή στη συγγραφή, γιατί ο κόσμος συχνά με πνίγει, αλλά εγώ επιλέγω να ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο. Κι αν έχω δέκα λόγους να απεχθάνομαι τους ανθρώπους, έχω άλλους τόσους κι ισχυρότερους να τους αγαπώ. Για αυτό θα επέμβω την επόμενη φορά που θα ακούσω την οποιαδήποτε ρατσιστική συμπεριφορά στο δρόμο, στα μέσα, στο χώρο εργασίας, στη σχολή, παντού. Ελευθερία σημαίνει επιλογή κι εγώ επιλέγω να μην με επηρεάζουν όσοι βρίσκουν ok και αστείο να χλευάζουν το διαφορετικό.
Στην τελική, ένα λεωφορείο περιμένουμε όλοι. Ένα σπίτι έχουμε όλοι. Η αρχή για μια αρμονική συμβίωση βρίσκεται εκεί, σ΄ένα βαγόνι. Δεν ξέρω αν φαίνομαι κοπέλα, αλλά θέλω να φαίνομαι και να μου συμπεριφέρονται ως άνθρωπο. Είναι θέμα παιδείας, είναι θέμα να είσαι πολίτης στην παγκόσμια κοινωνία του 2018. Ενώ ποστάρω αυτήν την ιστορία, έχω περισσότερα για τα οποία είμαι ευγνώμων και δε θα μου τα πάρει ένας περαστικός ποδηλάτης.
