Όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί, έστω και μια φορά στη ζωή μας «γιατί όλα έμοιαζαν τόσο ευκολότερα όταν ήμασταν μικρά παιδιά;». Για τα παιδιά, η έννοια «φιλία» είναι κάτι πολύ εύκολο, κάτι που ξεκινάει χωρίς πολλά λόγια. Καθώς όμως μεγαλώνουμε, ο τρόπος σκέψης και οι προσδοκίες που έχουμε από τους φίλους μας αλλάζουν. Τι γίνεται λοιπόν όταν ενηλικιωθούμε;
Αδιαμφισβήτητα, οι φίλοι είναι βασικός παράγοντας στη ζωή κάποιου. Κανείς δεν γεννήθηκε μόνος του και σε κανένα δεν αρέσει η μοναξιά. Δυστυχώς όμως, σπάνια οι παιδικές φιλίες κρατάνε για πάντα. Υποχρεώσεις και οικογένειες μετατρέπουν τους παιδικούς φίλους σε απλούς γνωστούς που ανταλλάσσουν δυο μηνύματα τον χρόνο. Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε νέες φιλίες ως ενήλικες;
Ως ενήλικες λοιπόν, μέσα στον βούρκο των υποχρεώσεων και του τρεξίματος, δεν υπάρχει χρόνος να δώσουμε σε άλλους ανθρώπους, ώστε να αναπτυχθεί η περιβόητη αυτή φιλία. Έτσι, καταλήγουμε να προχωράμε τη «ζωή» μας μόνοι, λες και ο άνθρωπος γεννήθηκε να είναι μόνος. Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε πρώτα είναι το «γιατί γίνεται αυτό» και έπειτα το «πώς θα το αλλάξουμε».
Η κυρία διαφορά μας με τα παιδιά είναι πως εμείς κρίνουμε πολύ πιο έντονα τους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Αυτό, σε συνδυασμό με την έλλειψη χρόνου δεν μας δίνει την δυνατότητα να αναπτύξουμε κάτι παραπάνω από το να αποκαλούμε άλλους ανθρώπους «γνωστούς» και όχι φίλους. Καθώς μεγαλώνουμε προσδιορίζουμε ως φίλους μας ολοένα και λιγότερα άτομα.
Η απάντηση λοιπόν στο αρχικό ερώτημα είναι «πολύ δύσκολο». Όμως, αν όλοι μας αντιληφθούμε το πρόβλημα μπορούμε να το λύσουμε. Όσο δύσκολο και αν είναι να αναπτυχθεί φιλία μεταξύ ενηλίκων, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δεις έναν άνθρωπο σε μια κοινή παρέα, μην το κρίνεις από τα δυο λεπτά που θα μιλήσετε. Προσπάθησε να τον πλησιάσεις και πού ξέρεις… ίσως να αποτελέσει ένα αναπόσπαστο κομμάτι, ένα στήριγμα στην μετέπειτα ζωή σου.
