Να μαστε πάλι εδώ, για μια ακόμα διαδρομή με το πρώτο βαγόνι –οκ, για να είμαστε τυπικοί, πρόκειται για το δεύτερο βαγόνι ή Β2- από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα. Προτού αποχαιρετήσω τους φίλους μου, τους ζητώ να προσευχηθούν να έχω καλό συνταξιδιώτη. Κανείς δε θέλει να κάτσει δίπλα σε κάποια που μιλάει όλη την ώρα στο τηλέφωνο ή με κάποιον που σε σηκώνει κάθε τρεις και λίγο για να πάει στην τουαλέτα.
Για καλή μου τύχη, κάθομαι μόνος. Χαλαρώνω με το λάπτοπ, μέχρι που μια κοπέλα κάθεται δίπλα μου. Την βλέπω πως κωλύεται. Μου λέει, μην ανησυχείς, δε θα κάτσω πολύ. Στον επόμενο σταθμό κατεβαίνει. Εκμεταλλεύομαι τη μοναξιά για να κοιμηθώ. Δεν περνάει μια ώρα όταν νιώθω ένα χέρι να με σκουντά. Είναι ένας νεαρός που μου λέει ότι του απασχολώ το κάθισμα. Με όση ψυχραιμία με χαρακτηρίζει του ζητάω να μου δείξει το εισιτήριό του, αν θέλει να μαζευτώ και πως έχω αγοράζει και το διπλανό κάθισμα λόγω βάρους –στο αεροδρόμιο το αποκαλούν comfort seat και το κλείνουν συνήθως υπέρβαρα άτομα ή τραυματίες που έχουν κάποιο άκρο τους σε γύψο.
Η απάντησή του είναι να με σπρώξει και να κάτσει. Υποχωρώ. Πιάνουμε κουβέντα που κρατάει ώρες. Όπως φαίνεται δε θα τα καταφέρω να κοιμηθώ. Κλείνει τα μάτια του. Με αφήνει να ξαπλώσω στο μπράτσο του και… συνεχίζει να μιλάει. Το θετικό μ΄έναν παντελώς άγνωστο συνεπιβάτη στο τρένο είναι πως μπορείς να συνομιλήσεις για το πιο κουλό πράγμα και να φανεί λογικό.
Μετά από 5 ώρες διαδρομής, νιώθω πως τον ξέρω και πως ήμασταν φίλοι από τα παλιά. Πηγαίνω στη δουλειά. Ανακαλώ τους φίλους με τους οποίους έκανα διακοπές και τον άγνωστο του πρώτου – οκ, δεύτερου- βαγονιού.
