Μία από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που σου κάνει κάποιος που γνωρίζεις πρώτη φορά είναι: «Τι μουσική ακούς;». Κι εσύ, ειδικά αν ασχολείσαι πολύ με το κομμάτι της μουσικής, σπεύδεις να του απαντήσεις με κάθε λεπτομέρεια και να του αναλύσεις τις απόψεις σου περί jazz, κλασικής, ροκ, λαϊκής, μέταλ, ρέγκε (κ.ο.κ) μουσικής. Και μόλις τον ρωτήσεις «Εσύ; Τι μουσική ακούς;» και σου δώσει ως απάντηση κάτι που δε σου αρέσει ή δε θεωρείς καν αξιόλογο είδος μουσικής, αρχίζεις τον εξάψαλμο. Γιατί όμως; Τι το ανώτερο έχει το δικό σου αγαπημένο είδος μουσικής από το αγαπημένο κάποιου άλλου;
Είναι πολύ σημαντικό να ασχοληθεί κανείς με όλα τα είδη, να αναζητήσει καλλιτέχνες, κομμάτια, να αφιερώσει χρόνο στο θέμα μουσική και να μάθει να εκτιμά πρώτα τη μουσική και έπειτα όλα τα είδη που την αποτελούν. Ένας από τους βασικότερους σκοπούς της μουσικής είναι η ένωση των ανθρώπων. Παρόλα αυτά πολύ συχνά βλέπω ανθρώπους να τσακώνονται και να «προσβάλλουν» ο ένας τον άλλον για τη μουσική που ακούν. Το έχω κάνει κι εγώ, το έχεις κάνει κι εσύ. Πρέπει όμως, κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το φαινόμενο.
Ένας άνθρωπος ακούει jazz και κλασική μουσική, ένας άλλος ακούει ροκ, ενώ ένας άλλος pop. Αυτό δε σημαίνει ότι ο πρώτος είναι λίγο περισσότερο «ποιοτικός» από τον δεύτερο και ο δεύτερος λίγο περισσότερο από τον τρίτο. Απλώς έχουν διαφορετικά ακούσματα και γούστα. Καθόλου κακό, καθόλου κατακριτέο.
Ας προσπαθήσουμε να ανοίξουμε λίγο το μυαλό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα τα είδη μουσικής αξίζουν το ίδιο και το κάθε ένα έχει κάτι διαφορετικό να μας προσφέρει. Δεν υπάρχει «κακό» είδος μουσικής. Υπάρχουν μόνο διαφορετικές προτιμήσεις. Η μουσική που επιλέγει ο καθένας να ακούσει είναι καθαρά δικό του θέμα και δε θα έπρεπε να ντρέπεται. Είναι κομμάτι του εαυτού του.
