Συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να του λείπει ένα πρόσωπο και η άρνηση της αποδοχής αυτής της αίσθησης είναι που τα εκμηδενίζει όλα. Κι όμως κάτι λείπει σε σχέση με παλιότερα. Κι ας μην ήταν τόσο σημαντική τότε η παρουσία αυτού του προσώπου, η απουσία του την έκανε σημαντική.
Σταδιακά, οι μνήμες θολώνουν σαν τις φωτογραφικές μηχανές και οι στιγμές ξεθωριάζουν στον χρόνο. Μια θάλασσα από στιγμές καταλήγουν όλες σε μια σταγόνα από δάκρυ. Ολόκληρα τετράδια από σκέψεις, κι όμως συμπυκνώνονται όλα σε μια φράση: Μου λείπεις. Όταν μας λείπει κάποιος που αγαπάμε λείπει ένα κομμάτι του εαυτού μας και ποτέ ξανά δεν θα είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν πριν.
Η συνήθεια είναι που μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς. Εκείνη η καθημερινότητα και η ρουτίνα που δεν εκτιμάμε. Όταν κάτι λείψει ή αλλάξει ξαφνικά, αισθανόμαστε εκτεθειμένοι και ευάλωτοι. Δεν είναι αδυναμία να μας λείπει κάποιος, αλλά είναι δύναμη να τον αγαπάμε ακόμα. Είναι τότε που επέρχεται ο προσωπικός μας χειμώνας και θέλει δύναμη για να «λιώσουν οι χιονοστιβάδες να γίνουν νιφάδες».
H ανάμνηση είναι μια πικρή τέρψη. Είναι εκείνη που θρέφει τον πόνο μας, αλλά μας φέρνει ξανά κοντά σε κείνο το πρόσωπο. Αυτή η γνώριμη σιωπή που λέγεται απουσία, είναι καταδικασμένη να μένει για πάντα έγκλειστη στις απόκρυφη στα τείχη της σκέψης μας. Κι ας γίνεται πού και πού μούσα και δασκάλα μας, είναι ταυτόχρονα εκείνη που μας πλανεύει κάνοντας μας να πιστεύουμε πως το μοναδικό αληθινό συναίσθημα είναι η νοσταλγία μιας χαμένης πραγματικότητας.
Ωστόσο, η απώλεια κάποια στιγμή θα σβήσει και τα χρώματα γύρω θα πάψουν να είναι ξεθωριασμένα, γιατί η αγάπη είναι ο θεμέλιος λίθος για να γίνει εφικτό αυτό που στην αρχή έμοιαζε ανέφικτο. Το «τώρα» είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε κι ας δραπετεύει συνεχώς, ενώ το «τότε» ένας φάρος μα όχι λιμάνι. Οπότε δεν πρέπει να ψάχνουμε εκεί την ευτυχισμένη εκδοχή του εαυτού μας, αλλά να την δημιουργούμε κάθε στιγμή.
