Καλή εβδομάδα, καλημέρα και άντε γεια! Άλλη μια μέρα που πρέπει να πάρουμε το λεωφορείο, το τρένο, το μετρό γιατί δεν παντρευτήκαμε ακόμα τον πολιτικό ή τον γιο επιχειρηματία για να έχουμε προσωπικό σοφέρ. Πλακίτσα.
Τι είναι αυτό όμως με τους συνεπιβάτες στα ΜΜΜ που ψάχνονται για καβγά; Πας να κατέβεις από τον μπροστινή πόρτα, σου λένε πήγαινε από την πίσω. Πας στην πίσω, σου λένε πήγαινε από την μπροστά. Τι νομίζετε; Εδώ θέλω να μείνω; Η άλλη γκρίνιαζε γιατί ένας μπήκε χωρίς εισιτήριο κι έκατσε. Τι το είδες μανδάμ; Ελεγκτής;
Νευράκια. Πολλά νευράκια.
Πόρτες ανοίγουν, πόρτες κλείνουν. Μπάρες ανοίγουν, μπάρες κλείνουν. Συρμοί έρχονται, συρμοί φεύγουν. Να γίνουμε και λίγο άνθρωποι; Τι λέω; Ζώα καλέ. Ζωάκια. Να σπρώχνουμε, να πατάμε, να ξεφτιλίζουμε, να ξεφτιλιζόμαστε και να παρεξηγιόμαστε κι από πάνω, γιατί έτσι. Προφανώς για να παίρνουμε το λεωφορείο, όχι σοφέρ δεν έχουμε, μα ούτε μοτοποδήλατο.
Αθήνα εσύ των 5 εκατομμυρίων και των 5 προαστίων, άντε ν’ αποκτήσουμε και 5 γραμμές του μετρό. Να εσύ οδηγέ, κι εσύ γρια σκατόψυχη, κι εσύ μανουλομάνουλο που μ’ έκανες να ξελιγωθώ κι εσύ βιαστικέ μαλάκα κι εσύ μαλάκα άνευ αιτιολογίας, κι εσύ με το σπαστικό περπάτημα. Μη μου μιλάτε. Κοιμάμαι τώρα κι ονειρεύομαι πως έχω σοφέρ και άμαξα και πόνι. Σας φασκελώνω όλους και εσάς και τα νευράκια σας.
