Στην αρχή πίστευα ότι έγινε πολύ ντόρος για το τίποτα. Στο δεύτερο επεισόδιο άλλαξα γνώμη εντελώς. Πώς κι έτσι;
Φυσικά θα ξεκινήσω με το «Bella Ciao» ως soundtrack σε πολλές σκηνές της σειράς. Ανεξάρτητα από πολιτική ιδεολογία, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε ένα τραγούδι της ιταλικής αντίστασης κατά του Μουσολίνι, ποντάροντας στο θυμικό των τηλεθεατών και ξυπνώντας τη διάθεση που έχουμε όλοι μας για να ξεχωρίσουμε μέσω μίας επανάστασης. Και εν τέλει το κατάφερε.
Παράλληλα, ο ρυθμός από το τραγούδι των τίτλων σου κολλούσε από το πρώτο λεπτό. Και αν παρατηρούσες, τα λόγια έδεναν και πάντα με το χαρακτήρα κάποιου πρωταγωνιστή στα επεισόδια.
Από το πρώτο δε επεισόδιο λάτρεψα τον Berlin. Έχω καταλήξει ότι οι καλοί και άγιοι πρωταγωνιστές δεν με ενθουσιάζουν. Προτιμώ ανθρώπους που να έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Που επιθυμούν πράγματα, χωρίς να φοβούνται να τα διεκδικήσουν. Επίσης, μου άρεσε το γεγονός ότι έμεινε στο σχέδιο. Γιατί το πράγμα χαλάει όταν ο καθένας κάνει του κεφαλιού του.
Βλέπε για παράδειγμα την Τόκιο. Κατανοώ απόλυτα ότι σε κάποιον μπορεί να αρέσει η εμφάνιση ή ο τσαμπουκάς που φαίνεται να έχει. Αλλά είναι λίγο τσάμπα-μάγκας. Αφού όταν έρθουν τα δύσκολα, κάποιος άλλος θα έχει φροντίσει για να τη σώσει (όπως ο Professor). Εξάλλου, δεν είναι καν πρωτότυπος χαρακτήρας θα έλεγα. Αφού στην πραγματικότητα το στυλ της είναι εμπνευσμένο από την Μathilda (Natalie Portman) στην ταινία «Leon: The Professional».
Θα έλεγα ότι ο σημαντικότερος λόγος που με κέρδισε η σειρά είναι γιατί είχε χαρακτήρες αυθεντικούς. Με έρωτες, αδυναμίες, παιχνίδια εξουσίας, όπως η Ρακέλ με τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, ζητήματα φύλου, τελικά πόσο εύκολα γίνεται αποδεκτή μία γυναίκα ως αρχηγός κλπ.
Και ακόμα και έτσι να μην ήταν οι χαρακτήρες παίζουν με το ίδιο πάθος σε κάθε επεισόδιο, γιατί πολύ απλά δεν ήξεραν ποια θα είναι η συνέχεια του χαρακτήρα τους, αν θα ήταν ζωντανοί μέχρι το τέλος της σειράς. Έπαιρναν μάλιστα το κάθε επεισόδιο όταν έπρεπε να το γυρίσουν (true story, fun fact).
Επιπλέον συνδυάζει γνώσεις, τέχνη, πολιτική και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Για παράδειγμα, οι μάσκες ανήκουν στον Salvador Dali που, ανάμεσα σε πολλά, υποστήριζε πως πρέπει να μην περιορίζεις την φαντασία σου και να προκαλείς σύγχυση. Μήπως σου θυμίζει το σχέδιο του Καθηγητή;
Το κυριότερο όμως δεν σε πίεζε για να τα αντιληφθείς όλα αυτά, κρατούσες ό,τι ήθελες, βλέποντας παράλληλα ένα πάρα πολύ καλά στημένο κόλπο. Αν το είδες θα ήθελα πολύ να μάθω ποιος πρωταγωνιστής σου άρεσε, γιατί στη δική μου παρέα γίνεται μάχη.
Υ.Γ.: Ο τίτλος της σειράς σημαίνει «To Σπίτι από Χαρτί» και θα σας πρότεινα να το έχετε στο μυαλό σας όσο θα βλέπετε τη σειρά και την μία ανατροπή μετά την άλλη. Ειδικά δε όταν φτάσετε στο τέλος της.
