Πέραν από τον φυλετικό ρατσισμό και τον σεξισμό, υπάρχει βεβαίως κι ο ηλικιακός ρατσισμός. Αυτό που οι Άγγλοι λένε ageism.
Πόσες φορές δεν αποκαλούν οι ηλικιωμένοι συνεπιβάτες μας με κοσμητικά επίθετα τους νέους που είναι «απρεπώς ντυμένοι» ή δεν τους παραχωρούν τη θέση; Πόσες φορές δεν είπαμε κωλόγερο αυτόν που μας την είπε ή ακόμα και μας χτύπησε; Την προηγούμενη εβδομάδα ένας με χτύπησε με τη μαγκούρα του για να κατέβει χωρίς να το ζητήσει.
Στα μέσα μεταφοράς συχνά μου δίνεται η αίσθηση της κλίκας και συνήθως της ηλικιακής. Οι νέοι κάθονται με τους νέους και οι γέροι με τους γέρους, κι αυτό συνήθως περνά και στο επίπεδο της υποστήριξης. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση εχτές όταν παραπάτησα πως μια ηλικιωμένη γυναίκα ρώτησε αν είμαι καλά κι αν χρειάζομαι τη θέση περισσότερο από εκείνην.
Στην αρχή λειτούργησε μέσα μου ο ηλικιακός ρατσισμός, γιατί δεν την είχα ακούσει -φορούσα ακουστικά- και νόμιζα πως μου την έλεγε πως έπεσα πάνω της. Μιαν άλλη φορά, είχαμε γράψει εδώ για την μεσήλικα συνεπιβάτη που την είπε σ΄έναν γέρο που μιλούσε άσχημα σε μια κοπέλα.
Το μάθημα που αποκομίζω από όλα αυτά είναι πως κι ας έχουμε συν-δημιουργήσει στερεότυπα οφείλουμε να τα παρατήσουμε και να ξαναδούμε τον κόσμο σαν μονάδες αντί για ομοιογενή σύνολα ανθρώπων. Το πώς δείχνει κάποιος ή το πόσες ρυτίδες φέρει στο πρόσωπο του δε σημαίνει πως φέρει χαρακτηριστικά που δεν έχει καλλιεργήσει με τη δική του μοναδική προσωπικότητα. Ας αφήσουμε τις ηλικιακές αποκλίσεις, κι ας δούμε κάθε φορά με ανοιχτό βλέμμα τους ανθρώπους γύρω μας.
