Η ταυτότητα μας όταν κυκλοφορούμε με τα μέσα μεταφοράς, συχνά αμφισβητείται από τον διπλανό ή τον απέναντι. Οι αντοχές μας με τους ανθρώπους τίθενται στο μικροσκόπιο και δεν ξέρεις τελικά πόσο άνθρωπος μπορείς να είσαι ανάμεσα σε τόση αγένεια. Σήμερα μου έκανε εντύπωση ένας μεσήλικας, ολίγον χλεμπονιάρης. Κρατούσε μια εφημερίδα και ένα μολύβι. Το μολύβι φαινόταν καινούργιο αν μπορώ να κρίνω από την αχρησιμοποίητη γόμα. Εκεί λοιπόν που διάβαζε, σήκωνε το κεφάλι και με θόλο βλέμμα μιλούσε «Δεν μπορώ άλλο να κρατηθώ. Ξέρω πως είμαι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ κι έχω έναν σκοπό. Έρχεται η ώρα της Κρίσης και πρέπει να πέσουν κεφάλια. Θέλω να σκοτώσω πολλούς ανθρώπους.» Χαμογελά και επιστρέφει στην εφημερίδα του. Δεν σημειώνει. Πατάει με το μολύβι του τα περιγράμματα από τους τίτλους και τις εικόνες. Βάζει προσπάθεια σε αυτό. Έχω χεστεί πάνω μου. Κάνω πως γράφω στο κινητό και σηκώνει πάλι το βλέμμα του. Αυτή τη φορά χωρίς να μιλήσει. Δεν ξέρω αν ήταν τρελός ή όχι, αλλά το βλέμμα του κουβαλούσε μίσος. Τι να του είχε συμβεί άραγε στη ζωή του για ν’ αντιδρά έτσι;
