Σκέφτηκα σήμερα να μιλήσω για το κέρατο, καθώς είναι ένα συμβάν που έχει συμβεί στους περισσότερους από εμάς, και το οποίο είναι πολύ οδυνηρό. Διότι το κέρατο, όταν σου τυχαίνει, δεν σου φέρνει μόνο πόνο. Παρτενέρ του είναι και το μίσος, η αηδία, προδοσία και ντροπή.
Τα συναισθήματα που νιώθεις πολλά και ανάμεικτα. Οι ερωτήσεις που κάνεις στον εαυτό σου εξίσου πολλές. Τι έκανα λάθος; Γιατί μου το έκανε αυτό; Πού έφταιξα; Σπάμε το κεφάλι μας με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που μας φέρνουν πόνο.
Τσάμπα το σπάμε το κεφάλι μας. Ακόμα και αυτός που κερατώνει δεν θα σου δώσει κάποια λογική εξήγηση. Και ούτε θα απαλύνει τον πόνο μας. Ούτε θα αλλάξει κάτι. Η προδοσία έχει συμβεί και δεν αλλάζει. Ο πόνος έχει κάνει ήδη φωλίτσα στην ψυχή μας και δεν θα αποχωρίσει, παρά μόνο με το πέρασμα του χρόνου.
Έτσι μας λένε και οι φίλοι μας. «Δώσε χρόνο, θα περάσει.», ενώ εσύ μέσα σου θα λες «Πώς θα περάσει ο χρόνος είναι το θέμα». Τι να κάνω; Να κοιμηθώ σήμερα, να ξυπνήσω αύριο το πρωί και όλα να είναι ένα κακόγουστο αστείο; Να τα ξεχάσω όλα σαν να μη συνέβησαν ποτέ; Χθες ήμουν ερωτευμένος και ευτυχισμένος, σήμερα είμαι ερωτευμένος και δυστυχισμένος. Από τη μία μέρα στην άλλη.
Κάθε χωρισμός πονάει, αλλά το κέρατο ίσως λίγο πιο πολύ. Και έχει και πολλές μορφές. Το κέρατο της μια βραδιάς, το κέρατο με κάποιο γνωστό πρόσωπο, το κέρατο με κάποια παράλληλη σχέση. Πραγματικά, δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. Το ότι σε έχασε για ένα βράδυ, το ότι ήξερες τον άνθρωπο με τον οποίο σε κεράτωσε ή η παράλληλη σχέση; Δεν ξέρω.
Οι σκέψεις που κάνεις εκείνη την ώρα πολλές. Γνωρίζεις καταβάθος ότι αυτός ο χωρισμός είναι οριστικός και αυτό είναι που ίσως σε πληγώνει περισσότερο. Η σκέψη ότι ο άνθρωπος που αγαπούσες πιο πολύ θα γίνει ανάμνηση. Ως γνώστης της εμπειρίας αυτής – που αν με ρωτήσετε ποιο είδος απιστίας έφαγα, ήταν όλα σε ένα – δεν έχω κάποια συνταγή που να σας αποτρέψω από το να συμβεί. Ούτε κάποιο φάρμακο να σας γιατρέψει, εκτός από το χρόνο.
Αυτό που όμως θέλω να σας πω είναι το εξής: Ποτέ, μα ποτέ,μη ρίξετε το φταίξιμο στον εαυτό σας. Οι πράξεις των άλλων δεν δείχνουν ποιοι είμαστε εμείς, αλλά ποιοι είναι αυτοί. Και όλα λάθος να τα κάνουμε εμείς, αυτό δεν δικαιολογεί τίποτα. Μπορεί όποιος θέλει, αν δεν του κάνουμε, να φύγει. Δεν τον έχουμε δεμένο. Δεν είναι ανάγκη να σου προκαλέσει τέτοιο πόνο. Είναι ανήθικο, είναι κακό.
Όταν σου χαλάσει κάτι, τι είναι αυτό που κάνεις; Αν δεν μπορείς να το φτιάξεις, το ανακυκλώνεις, χωρίς να το καταστρέψεις πρώτα σε κομμάτια. Το αφήνεις όπως ήταν. Έτσι είναι και οι σχέσεις. Αν τα πράγματα δεν είναι καλά και δεν θες να τα διορθώσεις, δεν χρειάζεται να πληγώσεις κάποιον με τέτοιο τρόπο.
Ούτως ή άλλως, δεν είμαστε όλοι για όλους. Κάποτε είμασταν ξένοι, τώρα ξαναγίναμε. Θα ζήσουμε και μετά από αυτό. Και όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο έρωτας μεέρωτα περνάει. Πού ξέρεις εσύ ότι δεν είναι στην επόμενη γωνία, την επόμενη μέρα;
