Η μόνη της παρηγοριά ήταν το τσιγάρο και οι σκέψεις της. Ήταν πολύ όμορφη. Όμορφη και αιθέρια. Καθώς κοιτούσε έξω από το παράθυρο της την βροχή, ξαφνικά όλα της ήρθαν στο μυαλό. Όλες αυτές οι καταλυτικές σκέψεις ήρθαν και σαν βράχος έπεσαν πάνω της. Θυμήθηκε πόσο χαρούμενη ήταν, πόσο ξεγνοιαστη ήταν, πόσο ανάλαφρη, βουτηγμένη στην παιδική αθωότητα που την χαρακτήριζε. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που προδόθηκε. Θυμήθηκε την τόσο προκλητικά ψεύτικη ύπαρξη του κόσμου γύρω της. Γνωστοί και άγνωστοι γνώριζαν όλα αυτά που η ίδια αγνοούσε.
Και τότε, ξεπετάχτηκε απο την πιο σκοτεινή γωνία του μυαλού της σαν χίμαιρα, η φαντασιακή του εικόνα αγκαλιά με όλους αυτούς τους κυνέρωτες. Σκέφτηκε τα κορμιά τους να πάλλονται πάνω σε βρώμικα σεντόνια μουσκεμένα από τον πόθο. Σκέφτηκε τα μάτια του όσες φορές δεν κοιτούσαν τα δικά της. Τα χείλη του να φιλάει άλλα χείλη. Φαντάστηκε τα χέρια του να ταξιδεύουν σε άλλα σώματα, την στιγμή που αυτή ζούσε σε ένα ροζ συννεφάκι.
Πονούσε και πονούσε πολύ, μα τον αγαπούσε περισσότερο από ότι τον μισούσε. Όλες αυτές οι εικόνες την έκαναν να πονάει ακόμα πιο πολύ, η καρδιά της ήταν έτοιμη να ξεσκίσει το στήθος της. Ο πόνος πλέον ήταν αφόρητος, οι σκέψεις ανέβαιναν στα μάτια και γινόταν αισθήματα και τα αισθήματα ξανά σκέψεις του παρελθόντος. Ω ναι, το μυαλό της βλέπετε της έπαιζε άσχημα παιχνίδια, της έφερνε στο μυαλό εικόνες που πληγωναν την καρδιά της και μετά τρέποταν εις άτακτο φυγή. Τον έβλεπε ξεκάθαρα μέσα στην βροχή αγκαλιά με όλες αυτές, πότε να μιλάνε, πότε να είναι αγκαλιά, πότε να κάνουν έρωτα.
Μετά έβλεπε τον εαυτό της να μην τρώει,να μην μιλάει, να βυθίζεται μέρα με την μέρα και να γίνεται ένα με το σκοτάδι. Λυπόταν τον εαυτό της. Τον μισούσε. Δεν
ήθελε τίποτα να της θυμίζει αυτό που ήταν. Δεν ήθελε να θυμάται. Δεν ήθελε να νιώθει. Τράβηξε δύο γερές τζούρες από το τσιγάρο της, φόρεσε το παλτό της και έφυγε, αφήνοντας σπίτι το σκοτάδι της και την μοναξιά της να την περιμένει.
Βγήκε έξω και αυτός την περίμενε με μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και στοργή πλέον. Βλέπετε, αγαπιόντουσαν περισσότερο από όσο μισούσε ένας τον άλλο, ήταν πλέον ένα. Αυτοί και τα σκοτάδια τους.
Γράφει η Ιωάννα Βάρελη
