Λένε ότι οι άνθρωποι αποφασίζουν να αλλάξουν μόνο όταν δεν αντέχουν πλέον τον πόνο…
Αυτό συνέβει και σε εμένα πριν από μερικούς μήνες.
Η δουλειά μου και η καριέρα μου ήταν το νούμερο ένα. Στο μυαλό μου τότε ευτυχία ήταν να τα πηγαίνω καλά στην δουλειά μου και μόνο. Και αυτό με οδηγούσε συχνά σε 12ωρα εργασίας, ακόμη και τα σαββατοκύριακα. Όπως ήταν φυσικό, αυτό άφηνε ελάχιστο εώς καθόλου χρόνο για τους φίλους, την οικογένεια μου, τις ερωτικές μου σχέσεις.
Πίστευα όμως ότι έτσι θα πετύχω. Ότι αυτός ήταν ο δρόμος που θα με κάνει ευτυχισμένο.
Τότε, ένας πελάτης μου, μεγάλο όνομα στον τομέα του mentoring, με προσκάλεσε σε ένα τριήμερο event για personal & business development στο Λονδίνο. Τότε αυτή η ευκαιρία μου φάνηκε θησαυρός, καθώς θα μπορούσα να αυξήσω ακόμη περισσότερο την επαγγελματική μου επιρροή και να παίζω πια με τους «μεγάλους παίχτες».
Ωστόσο, οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί, τα trainings που έκανα και γενικότερα το όλο κλίμα με ανάγκασαν να κάνω μια πολύ ουσιαστική και ειλικρινή κουβέντα με τον εαυτό μου. Και τότε με χτύπησε… Η ζωή μου ήταν τελείως χάλια.
Ήταν κάτι σαν ένα ξυπνητήρι όπου ξυπνάς πραγματικά και ο εφιάλτης συνεχίζεται.
Γύρισα στην Αθήνα και το σώμα μου δεν άντεχε πλέον την 12ωρη δουλειά καθημερινά. Το μυαλό μου κόντευε να εκραγεί. Και όλες μου οι σχέσεις ήταν τόσο κατεστρεμμένες που πραγματικά ήταν σαν να είμαι τελείως μόνος μου.
Αυτό ήταν το σημείο όπου είπα αρκετά. Ήξερα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία να βρώ τον πραγματικό μου σκοπό και να σταματήσω να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου! Την επόμενη μέρα δεν έκανα τίποτα από όλα όσα υπήρχαν στην ατζέντα μου. Πήγα στην παραλία, κοίταζα την θάλλασα και απλά τα είπα με τον εαυτό μου. Τα είπα όμως όλα, χωρίς κριτική και χωρίς ντοπή.
Ένιωσα την ανάγκη να αγαπήσω τον εαυτό μου για αυτό που ήταν και να σταματήσω να ζω όπως οι άλλοι θα θέλανε.
Ώστε έτσι, σιγά σιγά και σταδιακά να βρω τι πραγματικά με έκανε ευτυχισμένο.
Σταμάτησα την δουλειά μου για λίγο, άρχισα να περνάω όλο και λιγότερο χρόνο online και περισσότερο χρόνο με τους ανθρώπους μου.
Γιατί αλήθεια, πάντα υπήρχε αυτή η φωνή μέσα μου που μου έλεγε ότι αυτό που έκανα μέχρι τότε, δηλαδή μόνο δουλειά, δουλειά, δουλειά δεν ήταν ο τρόπος με τον οποίο ήθελα να ζω.
Ακόμη, το γεγονός ότι πάντα ήμουν ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση, εσωστρεφής που πίστευε ότι η αλήθεια βρίσκεται μέσα μου με έκανε να μην ζητάω ποτέ βοήθεια, να τα κρατάω όλα μέσα μου και να νιώθω ότι έπρεπε να είμαι δυνατός πάντα. Και τελικά έφτασα να συνειδητοποιώ ότι αποκτάω χαρακτηριστικά των γονιών μου τα οποία με ενοχλούσαν μεγαλώνοντας.
Ήξερα ότι υπάρχει και άλλος δρόμος και τον βρήκα με την καθοδήγηση του Peter Sage, ενός εκπληκτικού μέντορα. Από τότε πραγματικά συνειδητοποίησα ότι είναι πραγματικά επικίνδυνο να μην εκμεταλεύεσαι στο έπακρο τις δυνατότητες σου.
Και έχουμε όλοι τέτοιες δυνατότητες. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να έχουμε το θάρρος να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο που όμως θα μας βγάλει σε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε, να έχουμε το κουράγιο να βρούμε τις αξίες μας και να τις κάνουμε πράξη.
Οποιες και εάν είναι αυτές, αρκεί να είναι δικές μας, όχι αξίες που κάποιος άλλος έφτιαξε γαι εμάς.
Είμαστε τυχεροί που είμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Πολύ τυχεροί. Δεν μας αξίζει λοιπόν να είμαστε και ευτυχισμένοι;;
Αυτό το ερωτηματολόγιο είναι το πρώτο βήμα -> https://goo.gl/2NB21s
