Για το σημερινό μου άρθρο εμπνεύστηκα από έναν άνθρωπο που αγαπώ και που, δυστυχώς, περνά μια δύσκολη δοκιμασία για δέυτερη φορά στη ζωή του. Ο λόγος που το έκανα είναι επειδή την ίδια ώρα που εμείς απολαμβάνουμε ένα καφέ με κάποιον φίλο μας, κάνοντας παράπονα για κάποια ερωτική απογοήτευση ή άλλους ασήμαντους προβληματισμούς, άλλοι άνθρωποι δίνουν αγώνα για το αβέβαιο αύριό τους. Η υγεία δεν είναι δεδομένη επειδή την έχουμε τη δεδομένη στιγμή.
Η κοπέλα έχει ήδη περάσει καρκίνο μία φορά στην ηλικία των 25. Κατάφερε όμως, παρά τις δύσκολες στιγμές, να το ξεπεράσει. Όταν άρχισε να ορθοποδεί και να κάνει όνειρα για τη ζωή της, η μοίρα αποφάσισε να την ξαναφέρει αντιμέτωπη με το ίδιο κακόγουστο αστείο. Σα να ήθελε αυτή τη φορά να τη γονατίσει. Προσπαθω να της δίνω κουράγιο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο ανά στιγμές, καθώς δεν έχω απάντηση στα λόγια και στον πόνο της. Άλλες στιγμές πάλι, όταν την αγκαλίαζω ξεσπά σε κλάματα. Τότε είναι που απλά χρειάζεται κάποιον να ακούσει τον πόνο της.
«Δεν αντέχω άλλο τις θεραπείες. Δεν αντέχω άλλο να βλέπω τον εαυτό μου ανορεκτικό. Δεν αντέχω άλλο να παίρνω δύο κιλά και να τα χάνω πάλι στην επόμενη θεραπεία. Φοβάμαι ότι το προκαλώ εγώ όλο αυτό στον εαυτό μου, με το φόβο μου. Κουράστηκα να λιποθυμώ στην διαδρομή σαλόνι-τουαλέτα. Έχω ανάγκη να κλάψω…»
Ήταν μια στιγμή κατάρρευσης. Δεν ήξερα τι να κάνω, απλά έκλαιγα μαζί της. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω γνωρίσει ποτέ άλλον άνθρωπο να αντιμετωπίζει με τόσο θάρρος και αξιοπρέπεια όλο αυτό που περνά. Και είναι εντάξει κάποιες φορές να κλάψει. Να το βγάλει από μέσα της.
Θεέ μου, το ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα να κρίνω, αλλά μερικές φορές δεν καταλαβαίνω αυτή την αδικία. Πρόκειται για τους πιο γλυκούς, ακλούς και γελαστούς ανθρώπους που ξέρω. Είναι ένας από τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ. Θέλω να πιστεύω πως το γνωρίζει αυτό. Το μόνο που θέλω είναι να γίνει καλά, και όχι προσωρινά, αλλά για πάντα. Να χαμογελάμε πάλι μαζί, να πηγαίνουμε βόλτες, να τη βλέπω υγιή. Κι αν πολλές φορές δεν μπορώ να είμαι δίπλα της, να υπάρχει πάντα η αγάπη μου για αυτή στη σκέψη μου.
Κάποια στιγμή στη ζωή μου, αναρωτιόμουν αν υπάρχει κάποι απόσταση ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό. Κι αν όντως υπάρχει, τι γεμίζει αυτό το κενό; Το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ ήταν πώς αυτό το κενό το γεμίζει η πίστη μας, η αγάπη που έχουμε για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τους άλλους, π σεβασμός, η δύναμη της ψυχής, η ευγνωμοσύνη και η θέληση να μοιραζόμαστε.
Μοιράστηκα μαζί της αυτά τα λόγια για να τα θυμάται για πάντα. Αλλά και ένα ρητό που είχα διαβάσει κάποτε:
«Μην κοιτάς το Θεό και να Του λες πως έχεις ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά κοίτα το πρόβλημα και πες του πως έχεις έναν μεγάλο Θεό.»
