«Φήμες λένε ότι…» αποτελεί μία φράση που «στοιχειώνει» τα μυαλά μας και μας προκαταλαμβάνει αρνητικά για άτομα και καταστάσεις. Αναφέρομαι στα οικεία σε όλους μας στερεότυπα, τα οποία στέκονται ως αντιλήψεις από φερέφωνα αλλήλων. Πολλοί καλούνται να τα απορροφήσουν χωρίς κανένα φιλτράρισμα για να σταθούν έπειτα δίπλα, κι όχι αντικριστά στην κοινωνική κατακραυγή, καταρρίπτοντας τις όποιες ιδεολογίες και αναιρώντας στοιχεία της δικής τους ταυτότητας. Μία από τις γνώριμες περιπτώσεις που τα στερεότυπα προσδίδουν ένα αρνητικό πρόσημο στη σφαίρα των κοινωνικών σχέσεων εμπεριέχεται στο κεφάλαιο της «αντιπαλότητας» μεταξύ των δύο φύλων. Αυτός ο διαχωρισμός, που στέκεται άτρωτος και «αθεράπευτος» σε βάθος χρόνου, κυμαίνεται σε ποικίλες εντάσεις.
Υπάρχουν πολλές εκδοχές που γεννιούνται και αναγεννιούνται, οι οποίες ταλαντεύονται στα άκρα, αναζωπυρώνουν τις σχέσεις αυτές: Όπως ότι ο άνδρας στερείται των συναισθημάτων και τείνει στην σκληρότητα, περιτυλιγμένος από σοβαρότητα και ρηχότητα, ενώ η γυναίκα «παίζει» μονάχα τον ρόλο της καλής μάνας και οικοδέσποινας, όντας θύμα του συναισθήματός της, με μοναδική αρμοδιότητα την ανατροφή των παιδιών της. Βέβαια, είναι γνώριμες οι όποιες απόψεις περιτριγυρίζουν αυτή τον διαχρονικό ισχυρισμό. Ένας εκ των πλείστων, αφορά την αναισθησία των ανδρών όσον αφορά ποικίλα θέματα στα πλαίσια σχέσεων κουβαλώντας την ετικέτα του αντίθετου φύλου. Προφανώς και είναι αμφίδρομες οι κατευθύνσεις, εφόσον και οι δύο πλευρές, ακούσια ή εκούσια, παρασύρονται από τέτοιες προκαταλήψεις. Η προέλευση όλων αυτών δεν μπορεί να στηρίζεται σε λογικά κριτήρια, παρά μόνο σε απόψεις που πηγάζουν από συναισθηματικές εκρήξεις. Εκρήξεις, οι οποίες προέρχονται από περιπτώσεις με ιδιαίτερα συναισθηματική βαρύτητα, που καταλαμβάνονται από ευαισθησία εκείνων.
Φρόνιμο θα ήταν να εξετάσουμε ότι υπάρχουν διάφορα είδη ανθρώπων (άρα και ανδρών) και να μην γενικεύουμε τέτοιες απόψεις. Πιθανότατα, κάποιες από αυτές να είναι εύστοχες σε ορισμένες περιπτώσεις και ίσως να γίνεται κάκιστη και άστοχη χρήση αυτών. Τέτοιου είδους προκαταλήψεις δεν θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν, παρ΄όλα αυτά όμως επιδρούν αρνητικά στο υποσυνείδητο. Οι τρόποι που εκλαμβάνει ο κάθε άνδρας τέτοιες προκαταλήψεις ποικίλουν ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός. Στεκόμενος στην αντίπερα όχθη και όντας αποδέκτης όλων αυτών των κακοποιημένων θεωρήσεων καλείται (κάποιες φορές) να αποδείξει το αντίθετο. Μερικοί αδιαφορούν και δεν δίνουν καμία σημασία, ενώ άλλοι κυμαίνονται στο άλλο άκρο προσπαθώντας να το αποφύγουν χωρίς καμία επιτυχία, ενσωματώνοντας έτσι περισσότερες ανασφάλειες στην γκάμα τους και διαμορφώνοντας αναλόγως με αυτά τα φαντασιακά «κριτήρια» την συμπεριφορά τους. Τα «θύματα» της δεύτερης περίπτωσης συνήθως υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε μία σειρά δοκιμασιών προκειμένου να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δεν ανταποκρίνονται στα «κάκιστα» εκείνα πρότυπα.
Επιπλέον, μερικοί στηρίζονται στην άποψη ότι τέτοιου είδους «ασυναρτησίες» μπορεί να είναι προϊόντα-απόρροια εξαιρετικά περίπλοκων φάσεων που μπορεί να αντιμετωπίζει το αντίθετο φύλο σε ερωτικές σχέσεις και αυτομάτως να συσσωρεύεται όλο το συναισθηματικό φορτίο στον άνδρα. Πιθανότατα να πηγάζουν από συντρόφους που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν γεγονότα με ραγδαίες τις εξελίξεις να διαδραματίζονται μπροστά τους, καθιστώντας τους απλούς παρατηρητές. Υπήρξαν επιρρεπείς σε παρόμοιες περιπτώσεις και μία «προφανής» λύση-λύτρωση για εκείνους από την απογοήτευση είναι οι συκοφαντίες σε τρίτους.
Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω, ο «παθών» αναγκάζεται, αφενός να παραμένει παθητικός όντας αντιμέτωπος με τις καταστάσεις να παίρνουν άλλη τροπή από την μία στιγμή στην άλλη, και αφετέρου να επιλέξει είτε να απομακρυνθεί χωρίς κάποια δράση-αντίδραση βάζοντας τέλος, είτε να προβεί σε ενέργειες που θα σημάνει μία συνέχεια. Επιπρόσθετη εναλλακτική που φαντάζει ιδανική, πλαισιωμένη από ηθικούς φραγμούς, είναι η υποβολή εκείνου σε μία διαδικασία αποτοξίνωσης , που ίσως είναι η πιο δύσκολη στην λίστα προτεραιοτήτων.
