Μία από τις μεγαλύτερες φοβίες μου είναι οι άνθρωποι που κλείνουν την πόρτα στην ισότητα και στα δικαιώματα, σαν να πρόκειται για κακοντυμένους ζητιάνους που ενοχλούν στη μέση της νύχτας. Όπως αναφέρει και ο Ναζίμ Χικμέτ στον «Μικρόκοσμό» του : «Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.»
Και κάπως έτσι αντέδρασα στο νέο διάβημα που ακούει στο όνομα Αντιφεμινισμός. Πρόκειται για μια ιδεοληψία που όλο κερδίζει έδαφος και απήχηση και ξεκίνησε από γυναίκες (!) του δυτικού κόσμου. Κατά τους θιασώτες του κινήματος, οι φεμινιστές/φεμινίστριες αναζητούν την ισότητα σαν άλλο Μεσσία, αγνοώντας τη διαφορετικότητα που μουσκεύει τα κόκκαλα και των δύο φύλων. Συμφωνώ και επαυξάνω στο γεγονός ότι οι γυναίκες για παράδειγμα, δεν διαθέτουν την κατασκευή που θα τις καταστήσει ικανές για βαριές, χειρωνακτικές εργασίες ή δεν αντιλαμβάνονται το χώρο με την ίδια άνεση που ένας άντρας τα καταφέρνει.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω και για το οποίο θα ήθελα μία απάντηση από τις Antifeminists όμως, είναι πώς δικαιολογούν το ότι όλοι κουνάμε το κεφάλι και συμφωνούμε ότι μία γυναίκα με πολλαπλές σχέσεις και συντρόφους είναι «εύκολη», «κοινή» και ό,τι άλλο θέλετε, αλλά αντίθετα, ο άντρας με εμπειρία που θα ζήλευε και ο Καζανόβα επιβεβαιώνει το πόσο αρσενικό είναι, ενώ ο κόσμος τον λούζει με μάτια γεμάτα θαυμασμό; Είπαμε είμαστε διαφορετικοί. Αλλά η ανάγκη για σεξουαλικές σχέσεις δεν είναι η ίδια; Η γυναίκα πρέπει να είναι μαζεμένη, ενώ ο άντρας να απλώνει τα δίχτυα του παντού και να εξακολουθεί να κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά; Γιατί; Αφήνω έξω την ηθικότητα του θέματος. Και ζητάω επίμονα μία απάντηση στον παραλογισμό της ελευθεριότητας που τυλίγει σαν φυλαχτό το «δυνατό» φύλο.
Να και άλλη απορία που ξεπήδησε στο μικρό κεφαλάκι μου: Ένας άντρας που κατέχει υψηλή θέση εργασίας, την έχει καταλάβει με την αξία και το σπαθί του. Αν όμως τη θέση αυτή έχει πάρει μία γυναίκα, και δη εμφανίσιμη, προφανώς επειδή το μυαλό της δε φτάνει, «κάτι άλλο έχει παιχτεί με το αφεντικό». Πονηρό κλείσιμο του ματιού και γλείψιμο των χειλιών συνθηματικά. Η γυναίκα είναι αναλώσιμη και μπορεί να εξαγοράζει ότι ποθεί με το σώμα της, αλλά όχι με το μυαλό της, γιατί αυτό δεν συγκρίνεται με το θησαυροφυλάκιο γνώσης των αντρών.
Αναλώσιμοι όμως είναι και οι άντρες. Δεν είναι λυπηρό το γεγονός ότι ο πρώτος που θα συναντήσει την κάνη του όπλου και θα κάνει καλύτερο φίλο του το αίμα είναι ο στρατευμένος; Στον πόλεμο και στις πυρκαγιές στέλνουμε μόνο άντρες σαν να εννοείται ότι αυτοί πρέπει και είναι οι κατάλληλοι για να θυσιαστούν. Όχι. Θέλω και για εκείνους την ασφάλεια και την προστασία που παρέχεται στη γυναίκα από την ανθρώπινη βλακεία.
Τέλος, για να απαντήσω και σε εκείνες που επιθυμούν να παραμείνουν στο σπίτι με την ποδιά ζωσμένη στην αφράτη μέση και τα παιδιά στη διπλανή κούνια, ακόμα και αυτή είναι μία επιλογή. Ο φεμινισμός δεν απαιτεί να γίνει καμία καριερίστα ή διευθύντρια που να μοιάζει στην Μέριλ Στριπ στο «Διάβολο φοράει Prada».
Αρκεί ο ρόλος full-time mum να μην είναι επιβολή. Γιατί ξεχνάτε Antifeminists, δυστυχώς, τις γυναίκες της Ανατολής που δεν έχουν επιλογές, αλλά παίζουν το παιχνίδι της καταπίεσης και πρέπει να κρύψουν τα μαλλιά τους, το σώμα τους, ενώ βρίσκονται κλειδαμπαρωμένες στο σπίτι γιατί θεωρούνται μίασμα. Ξέρετε, αγωνιζόμαστε και για αυτές, αν όχι κυρίως για αυτές. Για να περπατήσουν κάποια μέρα εκτός σπιτιού με ένα πολύχρωμο φόρεμα και τα μαλλιά ριγμένα με άνεση στους ώμους .
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την κ. Πάρκερ και την παρέα της, όπου κανείς δεν πρόκειται να της υποδείξει πώς πρέπει να ζει ή να ντύνεται. Εκ του ασφαλούς λοιπόν, η αμπελοφιλοσοφία και η ανάπτυξη ιδεολογιών είναι piece of cake, ξεχνώντας εύκολα κράτη σαν αυτά του Τζιχάντ.
