Και στέκεσαι μετέωρος, μόνος και χωρίς τίποτα από αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι ασφαλής, αντιμέτωπος με τους φόβους για ό,τι πρόκειται να συναντήσεις. Τώρα τι; Τι θα φέρει το καινούριο και πως θα βγεις από αυτό; Θα είσαι μόνος; Χωρίς όλους αυτούς που θα μπορούσαν να σου σταθούν και να φωλιάσεις μέσα στην αγκαλιά τους στα δύσκολα που μπορεί να αντιμετωπίσεις. Μήπως έπρεπε να το σκεφτείς καλύτερα πριν προχωρήσεις; Αλλά και πάλι η δειλία δεν ήταν ποτέ μια λέξη που αναγνώριζες. Πάντα γοητευόσουν από την αίσθηση του καινούριου, αυτή την γοητεία της αλλαγής που άλλαζε τα πάντα και σε έκανε και εσένα να αλλάζεις με αυτά. Και τότε σκέφτεσαι τον στίχο «θα πάω και ας μου βγεί και σε κακό». Πάντα το σιγοτραγουδούσες αυτό το τραγούδι. Με θράσος και θάρρος να νικάς τον κάθε φόβο σου.
