Θυμάμαι ακόμα αυτά τα πρώτα παιδικά όνειρα που κάναμε μικροί τότε που δεν φοβόμασταν να τα φανταστούμε και να τα μοιραστούμε μεταξύ μας. Πέρα από τα πρώτα επαγγέλματα που σκαρφιζόμασταν χρησιμοποιώντας την έκφραση «Όταν μεγαλώσω θα γίνω…» θυμάμαι ένα όνειρο που είχα μικρή. Όταν θα μεγάλωνα λοιπόν ήθελα να φτιάξω ένα τεράστιο κάστρο χτισμένο σε ένα μαγικό δάσος με ποταμάκια, λουλουδάκια και όλα αυτά που συνθέτουν το απόλυτο σκηνικό κάθε γνήσιας πριγκίπισσας της Disney και θα έπαιρνα όλα τα αγαπημένα μου πρόσω πα και θα ζούσαμε εκεί. Και δεν θα χρειαζόταν να δουλεύουν και θα παίζαμε όλη μέρα. Κάθε φορά που πνίγομαι μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας μου σκέφτομαι αυτό το πρώτο μου όνειρο και μετά σκέφτομαι τα όνειρα που κάνω τώρα που τελικά μεγάλωσα. Γιατί τότε το αθώο και παιδικό μου μυαλουδάκι απλά ονειρευόταν όμορφα τοπία με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Άραγε που πήγε η αθωότητα των παιδικών μας χρόνων;
