Είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε κάθε φορά που αποχωριζόμαστε. Που ξέρουμε ότι θα τον χάσουμε από την ζωή μας και δεν θα ξανά είναι ποτέ μέρος της καθημερινότητας μας. Που όλα αυτά τα μικρά πράγματα που κάνατε μαζί τώρα πρέπει να μάθεις να τα κάνεις μόνος σου. Και ξαφνικά όλα αυτά τα μικροπράγματα σταματάνε να έχουν την ίδια αξία γιατί πλέον δεν είστε μαζί και οι δύο για να τα μοιραστείτε. Και μένεις πίσω να κοιτάς τον άλλον να απομακρύνεται και εσύ να μένεις πίσω να προσπαθείς να συνεχίσεις να σπρώχνεις την καθημερινότητα σου. Γιατί όλα τότε κυλάνε πιο αργά. Τα λεπτά τα δευτερόλεπτα και εσύ εκεί να νιώθεις μισός. Ο πόνος να σου συμβαίνει κάτι και τότε να γυρνάς μηχανικά δίπλα σου για να το μοιραστείς μαζί του και να βλέπεις το κενό. Ο πόνος της μοναξιάς
