Καλωσορίζοντας το φθινόπωρο, αποφάσισα να αποχαιρετήσω οριστικά τον προκάτοχό του, τοποθετώντας το μαγιό μου στην αποθήκη και υποσχόμενη να ανανεώσω το ραντεβού μας μετά από ένα χρόνο. Καθώς όμως περιεργαζόμουν το λιγοστό ύφασμα και έπαιρνα μεγάλες δόσεις αντηλιακού αρώματος, αναλογίστηκα το «μπουρκίνι», το μαγιό που επιλέγουν (;) να φορέσουν κάποιες άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες των Μουσουλμανικών Κρατών. Το αποτέλεσμα ήταν να διχαστώ αναφορικά με τις συζητήσεις των Γάλλων να απαγορέψουν την εν λόγω περιβολή.
Με το μαγιό στο χέρι λοιπόν, έκατσα και φαντάστηκα τον εαυτό μου σαν μία Μωαμεθανή. Μπαίνοντας στη «μπούρκα» της τη μέρα και στο «μπουρκίνι» της την ώρα του μπάνιου, σκέφτηκα ότι πρόκειται για μία στάση ζωής η οποία καθοδηγείται από τη θρησκεία. Όντας, λοιπόν, θρησκευόμενο άτομο αντιλήφθηκα και σεβάστηκα την ανάγκη κάποιου να ντυθεί σύμφωνα με τις επιταγές μίας ιδεολογίας. Όταν όμως ο άνθρωπος αυτός στερείται του δικαιώματός του να κάνει τον πνευματικό του αγώνα, επειδή κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για αυτόν, με τη δικαιολογία ότι ανήκει σε μειονότητα, υπάρχει αντίδραση. Και λογικό. Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση, η έννοια της ενσυνείδητης επιλογής από την επιβολή διαφέρουν όσο η αγάπη από το μίσος. Αλλά εφόσον μία Μωαμεθανή αναζητάει να ντυθεί τοιουτοτρόπως, ένα θεωρητικώς φιλελεύθερο και δημοκρατικό κράτος δεν δύναται να ασκήσει βέτο. Γιατί έτσι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακραιφνές ελεύθερο και αντιρατσιστικό οργανισμό, αλλά με καθεστώς.
Και εδώ νομίζω χάνουμε λίγο τη μπάλα. Με άλλα λόγια, μυρίζει αποπροσανατολισμό αυτή η κίνηση και ο σαματάς που προκαλεί στους Μουσουλμάνους σε μία εποχή που η άκρως φανατικοί τους -Τζιχαντιστές- σκορπούν τον θάνατο σε ευρωπαϊκά κράτη σαν αυτό της Γαλλίας. Οπότε, αντί να ανασκουμπωθούν οι μεγάλοι και οι τρανοί και να ενισχύσουν τα μέτρα ασφαλείας ώστε να σώσουν έστω και μία ψυχή, μιλάνε για μπούρκες, μπουρκίνι και ό,τι άλλο σχετίζεται με Μωαμεθανισμό χάνοντας την ουσία. Αυτοί, οι συνεχιστές του Διαφωτισμού και των δικαιωμάτων.
Αν έχει οποιαδήποτε σημασία η προσωπική γνώμη ενός αρθρογράφου, ο καθένας μπορεί να φοράει ότι τον εκφράζει, εφόσον τον ίδιο τον καλύπτει και ικανοποιεί τις οποιεσδήποτε ανάγκες του. Αν όμως ο ίδιος θελήσει να απαλλαγεί από αυτήν την περιβολή (οι γυναίκες του Ισλάμ από το τόσο κάλυμμα) όχι μόνο θα τους βοηθήσουμε, αλλά θα διεκδικήσουμε ωσάν να ήμασταν εμείς οι καταπιεσμένοι.
Το μαγιό ακόμη ατακτοποίητο και η στραβή ματιά της μητέρας με επαναφέρει στην πραγματικότητα και με καρφώνει πάνω στην ανθολογία του Αναγνωστάκη, ο οποίος πιο επίκαιρος όσο ποτέ, τον νιώθω μέσα μου να ψιθυρίζει “Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά (πρωθυπουργοί Γαλλίας, υποψήφιοι και ήδη κυβερνώντες) πασχίζουν να βρουν τώρα λεκέδες στη δική σου(εν προκειμένω, γυναίκες της μουσουλμανικής κοινότητας)”.
