Επηρεασμένος από το γκρίζο χρώμα που επικρατεί ως φόντο στον πίνακα της σύγχρονης κοινωνίας, θέλησα να περιγράψω μία προσωπική οπτική για την κατάρριψη εκείνων των θεμελίων που καθιστούσαν το άσπρο ως κύριο φόντο, αδιάλειπτο και αναντικατάστατο. Αναφέρομαι σε εκείνο το χαρτί Α4 που χρησιμοποιούσαμε για να απεικονίσουμε την οικογένειά μας μαζί με ένα σπιτάκι, δυο «κατεστραμμένα» δεντράκια, κάτι πουλάκια που ήταν σαν οριζόντια τριάρια και έναν παραδόξως «κανονικό» ήλιο.
Θυμάμαι ότι σπάνια ζωγραφίζαμε άλλα σπιτάκια. Πάντα το δικό μας σπιτάκι ήταν σχεδιασμένο με μια σκεπούλα, καμινάδα (γιατί πως αλλιώς θα ερχόταν ο Άγιος Βασίλης;), με δυο παραθυράκια με έναν ανεξήγητο σταυρό ενδιάμεσα και με μια πόρτα με μια κουκίδα μέσα και καλά ότι ήταν πομολάκι, και όλο αυτό περιτριγυρισμένο από κάποιες φιγούρες άστοχα σχεδιασμένες που ξεχώριζες την γυναίκα από τον άνδρα , επειδή είχε μακριά «μακαρονάκια» στο κεφάλι (συνήθως τα αρσενικά της οικογένειας είχαν υποστεί κάποιου είδους τριχόπτωση και ήταν φαλακρά ή βαριά-βαριά με δυο-τρία «μακαρονάκια» στο κεφάλι).
Τώρα που συνέλαβα τον εαυτό μου να ανακαλεί τις τότε καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, εντόπισα ένα χαρακτηριστικό κοινό στα περισσότερα «αριστουργήματα» όλων μας: οι φιγούρες πάντα χαμογελούσαν, ακόμα και τα πιθανά, αλλά εξίσου κατεστραμμένα σκυλάκια! Με αυτή την πιθανότατα κουραστική περιγραφή (ξέρω ότι διαφωνείτε με το σχόλιο, απλά το ανέφερα για να δείξω πόσο ταπεινός είμαι) ήθελα να αναδείξω ως θεμέλιο αυτής της ζωντάνιας την αθωότητα που έσφυζε από χαρτί σε χαρτί.
Την αθωότητα την οποία αποστερείται ο άνθρωπος σε βάθος χρόνου την αντικαθιστά με επιφυλακτικότητα. Μαζί με την αθωότητα εξαλείφεται και η εμπιστοσύνη και η αγαθή, αγνή και όμορφη πλευρά των πραγμάτων. Βυθίζεται η ιδέα της πραγμάτωσης των ονείρων. Πλέον, η γέφυρα μεταξύ ιδεατού και πραγματικού κόσμου, εκείνο το συναίσθημα της αθωότητας που συνόδευε τον άνθρωπο στην γνώριμη για εκείνον παιδική του ηλικία και γλύκανε κάθε ανάμνηση σε κάθε ανάκληση αυτής, άρχιζε να γκρεμίζεται ανώδυνα, χωρίς πόνο. Στην πραγματικότητα, όμως υπήρχε ο πόνος που ταυτιζόταν με τη νοσταλγία εκείνων των παιδικών χρόνων και που οι άνθρωποι σπάνια τη νιώθουν.
Ο άνθρωπος έχει γίνει υπόδουλος της ρουτίνας του εξαναγκασμού και της ανάγκης της επιβίωσης και των κανόνων που επιβάλλει ο ίδιος – τάχα μου για την εξασφάλιση της δικής του ευημερίας – και το μόνο που τον απασχολεί είναι να εναρμονιστεί με αυτή την γκρίζα ατμόσφαιρα. Χάνεται στην μονόδρομη κατεύθυνση του καθημερινού μοτίβου, του μοτίβου που δεν του επιφυλάσσει πλέον εκπλήξεις και αποτελεί παρωπίδες για εκείνον. Αυτή η επιλογή αποτελεί αναμφισβήτητα ευθύνη του ανθρώπου, ο οποίος απαρνιέται τον καταλογισμό αυτής. Είναι στο χέρι εκείνου που βρίσκει έτοιμες τις συνθήκες να τις αλλάξει, να τις παραμορφώσει και να τους δώσει το σχήμα που θέλει ώστε να είναι ευνοϊκές. Πλέον, απλά προσπαθεί να επιβιώσει…
Τέτοιες παραδοχές είναι προφανώς ανέφικτες να γίνουν για έναν άνθρωπο που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι παραμελεί την κληρονομιά του. Μία κληρονομιά που πρόκειται να κληροδοτήσει στα παιδιά του, στους μεταγενέστερους. Δεν αντέχει να συνειδητοποιήσει μια ατομική, αλλά και συνολική ήττα. Δεν έχει κατανοήσει ότι κληροδοτεί ένα άγονο περιβάλλον για την γονιμοποίηση ονείρων. Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι προσπαθούν να διαφυλάξουν την αθωότητα στο πρόσωπο των παιδιών, τα οποία ως παιδιά τείνουν να ονειρεύονται συνεχώς και να σχεδιάζουν μελλοντικά πλάνα χωρίς να «κοστολογούν» τις συνθήκες: φτιάχνουν ψευδαισθήσεις τοποθετώντας τους σε αυτές ως βασικούς ήρωες του παραμυθιού, αλλά δεν υπολογίζουν τι θυσίες πρόκειται να κάνουν.
Ας παραδεχτούμε, λοιπόν, ότι κάποτε όλοι μας, ως «Παναγιωτάκης» και «Γιωργάκης» φανταζόμασταν τους εαυτούς μας ως Action Man, Superman και Batman, ως τους απίθανους ήρωες που θα άλλαζαν τον κόσμο και θα τον προστάτευαν από τον κακό υπόκοσμο. Ας παραδεχτούμε ότι κάποτε όλες ως «Ελενίτσα» και «Δημητρούλα» φανταζόσασταν τους εαυτούς σας ως Άριελ, Χιονάτη και Σταχτοπούτα. Τέτοια «όνειρα» που ξεπερνούν τα όρια της λογικής και στηρίζονται σε φαντασιακές πραγματικότητες, έχουν ως θεμέλιο εκείνη την αθωότητα που, κακά τα ψέματα, όλοι νοσταλγούμε όσο περνούν τα χρόνια. Τέτοιες κινητήριες δυνάμεις χρειάζεται ο άνθρωπος για να πετύχει το ανέφικτο για εκείνον.
Υ.Γ.: Σαν μεγαλύτεροι, καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε την ύπαρξη εκείνου του αισθήματος που ξεθωριάζει και χάνεται στην σκόνη μιας ερημικής φαντασίας, άγονης στην σύγχρονη εποχή, που μας πλημμύριζε έχοντας υπάρξει μικροί ονειροπόλοι. Ιδανικό θα ήταν να παραμείνουμε οι ήρωες των παιδιών που μας έχουν ως παράδειγμα, όπως άλλοτε είχαμε κι εμείς. Οι ήρωες και τα πρότυπα που θα υπάρχουν στο δικό τους παραμύθι.
