Θεωρώ ότι οι περισσότεροι επιβεβαιώνουμε μία τέτοια πεποίθηση είτε στον εαυτό μας, είτε σε άτομα που εντάσσονται σε στενούς μας κύκλους. Ο φόβος της αποτυχίας είναι εκείνος που μας αποσπά από τον στόχο και την ουσία. Μας αναγκάζει να παίρνουμε παρατάσεις, σπαταλώντας έτσι άσκοπα χρόνο για το ίδιο πράγμα, και την ίδια στιγμή να στερούμαστε χρόνο που θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε σε κάτι άλλο εξίσου σημαντικό. Μας επιβραδύνει από την εξέλιξη, την όποια μπορούμε να έχουμε: μικρή ή μεγάλη. Σαν ανασταλτικός παράγοντας η ιδέα της αποτυχίας μπορεί να μας προϊδεάσει αρνητικά για μία δραστηριότητα, για κάποια σχέδια τα οποία έχουμε κατά νου.
Συχνότεροι φόβοι που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι είναι μήπως αποτύχουν σε σχέσεις με στενούς κύκλους και όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι. Όσον αφορά τις κοινωνικές σχέσεις καλούμαστε να μην απογοητεύσουμε εκείνους που αντιπροσωπεύουν τους συνδετικούς μας κρίκους, επειδή δεν θέλουμε να τους αποκόψουμε. Προφανώς, εκείνη η γνώριμη οικειότητα επισκιάζει μία παρόμοια σκέψη που μπορεί να ταλαιπωρεί στο πίσω μέρος του μυαλού, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως τι περιμένει ο κάθε άνθρωπος από τον άλλο, σε βάθος χρόνου. Πάντοτε οι άνθρωποι είχαν υψηλές απαιτήσεις από άλλους, πιθανότατα και υψηλότερες από εκείνες που θα μπορούσαν οι ίδιοι να ανταποκριθούν.
Αντίστοιχο κομμάτι, αλλά όχι εξίσου σημαντικό όσο οι κοινωνικές σχέσεις, είναι και οι έγνοιες που πηγάζουν από το εργασιακό μας περιβάλλον. Θεωρώ ότι μπορεί εύλογα να τοποθετηθεί ψηλά στην ιεραρχία, καθώς αποτελεί μέσο για την κάλυψη βιοποριστικών αναγκών. Εντείνεται διαρκώς ο φόβος μιας προκείμενης αποτυχίας στο κομμάτι αυτό, όταν πολλοί εργαζόμενοι καθίστανται αναλώσιμοι και συνεχώς τα κριτήρια και ο ανταγωνισμός αυξάνονται. Ένας επιπλέον βαθμός δυσκολίας αποδίδεται στο έργο ανθρώπων που ταυτίζονται με τον χώρο εργασίας τους. Είναι πιο σκληρή η αποτυχία όταν την βιώνουν εργασιομανείς, και αυτό γιατί το «είναι» τους καθρεφτίζεται στο τελικό αποτέλεσμα που τους καθιστά είτε επικρατέστερους είτε ανεπαρκείς.
Πολλοί, στους οποίους δεν διαγράφεται ο φόβος αυτός, προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τον αντιμετωπίσουν και άλλοι τον εξωτερικεύουν θέλοντας μία καθοδήγηση από αλλήλους για την επίλυση του προβλήματος αυτού. Κάποιοι προσπαθούν να εξοικειωθούν με τον φόβο από τον οποίο διακατέχονται, άρα και με τις «αυστηρές ρήτρες» που βάζουν στον εαυτό τους, ενώ άλλοι βασίζονται σε γνώμες που ακούγονται σε ευρύτερους κύκλους για να καθησυχαστούν οι ίδιοι. Όμως, σίγουρα κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την αποτυχία. Αυτό ίσως να είναι κάποιο είδος παρηγοριάς, καθώς όσο και να προσπαθείς να καλύψεις κάθε ατέλεια σε οποιοδήποτε έργο ή κάποια σχέση πάντα θα υπάρχει μία «απώλεια»: είτε όσον αφορά την κόπωση ή την έλλειψη συγκέντρωσης όταν κάποιος επιδιώκει την «τελειότητα»σε πολλά.
Ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα μία ακολουθία λαθών φέρνει την αποτυχία. Και πάντα μετά την αποτυχία ακολουθεί και μία γερή επαναφορά. Πιθανότατα η επίλυση αυτού είναι η μεθόδευση και η διάκριση προτεραιοτήτων.
