Κάποτε μας αποκαλούσαν «γενιά των 700€», μέχρι που οι μισθοί μειώθηκαν αρκετά, ώστε ο τίτλος αυτός να φαντάζει σήμερα αστεία μη ρεαλιστικός. Παραμείναμε όμως για πολλούς…κακεντρεχείς η «χαμένη γενιά». Μια γενιά χαμένη στη γρήγορη πληροφορία, στο διαδικτυακό κυβερνοχώρο και στις παράλληλες ζωές μας στα social media. Αλήθεια, πόσο μας χαρακτηρίζει ο προσδιορισμός των «χαμένων»;
Σίγουρα τα παραπάνω ανταποκρίνονται σε ένα τουλάχιστον τμήμα της σημερινής πραγματικότητας και φυσικά θα μπορούσαμε να επιρρήψουμε στη σύγχρονη νεολαία κι άλλες κατηγορίες και αρνητικά χαρακτηριστικά. Παρόλα αυτά, ο 20χρονος εαυτός μου επιλέγει σε αυτό το κείμενο να αναδείξει την καθημερινότητα των συνομηλίκων μου με αισιόδοξους τόνους, ίσως σε πολλά σημεία γενικεύοντας.
Αντικρίζω, λοιπόν, και γράφω για μια γενιά εκεί έξω, η οποία δεν πρόλαβε τις κραυγαλαίες σπατάλες, τα μπουζουκοδάνεια, τα διακοποδάνεια, τις συμμετοχές σε realities για γρήγορη κι εφήμερη δόξα, τα προκλητικά πάρτυ του Κωστόπουλου και των αντίστοιχων του είδους του, την κουλτούρα των χλιδάτων club, του Nitro, των ακριβών show της ελληνικής τηλεόρασης και των άπλετων ευκαιριών εργασίας και πλουτισμού.
Ο τρόπος και οι ρυθμοί ζωής, τα όνειρα, τα πρότυπα, οι στόχοι της γενιάς μας δείχνουν να διαφέρουν σε ακραίο βαθμό από την προηγούμενη. Είναι φυσικό, όταν ένα άτομο δεν μεγαλώνει μέσα στην πολυτέλεια – ή τουλάχιαστον κάπου γύρω της – να μην την αποζητά και κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του.
Έτσι, η νέα γενιά, αναθρεμμένη υπό καιρούς οικονομικής – κι όχι μόνο – κρίσης, είναι αυτή που δε θέλει να αγοράσει ακριβό αυτοκίνητο ή να επιπλώσει και να διακοσμήσει το σπίτι της με την τελευταία λέξη του design. Δεν επιθυμεί να αποταμιεύσει χρήματα ή να πάρει το πρώτο της δάνειο στην τρυφερή ηλικία των 26. Προτιμά το ελεύθερο camping από τα ακριβά ξενοδοχεία για τις καλοκαιρινές της διακοπές, ενώ επίσης γνωρίζει πώς θα βρει τα πιο φθηνά εισητήρια για κινηματογράφο, θέατρο, συναυλίες και ταξίδια.
Πολλά μέλη της νέας γενιάς ίσως και να μην προσβλέπουν καν στο να γίνουν καλοπληρωμένα μεγαλοστελέχη ή διάσημες τηλεπερσόνες, γι΄αυτό και δε θα θυσίαζαν τα πάντα στο βωμό της κοινωνικής ανέλιξης. Οι νέοι σήμερα έχουν συνηθίσει να εργάζονται σε θέσεις που λίγη εώς και καμία σχέση έχουν με το αντικείμενο σπουδών τους, περισσότερο από κάθε άλλη γενιά του παρελθόντος. Αυτό και μόνο αποδεικνύει πως οι κατηγορίες περί ραθυμίας είναι σίγουρα τραβηγμένες. Τέλος, η νέα γενιά δείχνει να μη βιάζεται να ριζώσει πουθενά, είναι ευέλικτη κι αυτό είναι από τα μεγαλύτερά της ατου. Μετακινείται, λοιπόν, από σπίτι σε σπίτι, από πόλη σε πόλη, από δουλειά σε δουλειά, από χώρα σε χώρα κι από το ένα αντικείμενο σπουδών στο άλλο.
Μιλάμε ξεκάθαρα πλέον για μια νέα τάξη πραγμάτων, στην οποία επιλέγουμε να πατάμε με το ένα πόδι στην πραγματικότητα και με το άλλο στην αισιόδοξη σκοπιά της ζωής, δίχως να χάνουμε την ισορροπία μας. Η θετικότητα των νέων στις μέρες μας δεν οφείλεται στις συνθήκες διαβίωσης, ούτε φυσικά σε κάποιο ευοίωνο μέλλον (κάθε άλλο μάλιστα).
Δεν είναι μια θετικότητα «φτιαχτή» και βεβιασμένη, όπως τα χιλιάδες σλόγκαν-προίκες της προηγούμενης γενιάς, του τύπου «Δες τη ζωή θετικά» και άλλες τέτοιες πρόχειρες σάχλες της διαφήμισης και της σύγχρονης αγοράς. Όχι, το θετικό αίσθημα των νέων είναι αυθεντικό και περπατά αγκαζέ με τη δημιουργικότητα, τη φατασία, τα άκαυτα όνειρα και την όρεξη για ζωή. Όλα αυτά είναι στοιχεία τα οποία δύσκολα πτοούνται.
