Η κοινή ζωή, η πορεία ενός ζευγαριού ξεκινάει πάντα με τους καλύτερους οιωνούς, τα κοινά «θέλω», τους κοινούς στόχους και την κοινή εξέλιξη. Οι σχέσεις των ανθρώπων υφίστανται για να ζουν στιγμές μοναδικές, χωρίς πίεση, λουσμένες από το φως της αγάπης με έναν κοινό άξονα, την πορεία προς την ολοκλήρωση.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή προβλήματα, διαφορές προκύπτουν, καθώς η ρουτίνα ή ακόμα και η καθημερινότητα βάζουν εμπόδια (στην διαδρομή). Σε αυτή την κατάσταση, το ζευγάρι επιλέγει αν τα εμπόδια θα τα ξεπεράσουν μαζί ή χωριστά. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο να πάρουν διαφορετικές κατευθύνσεις και τότε το χάσμα μεγαλώνει. Και όσο μεγαλώνει το χάσμα, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται συναισθηματικά, πνευματικά.
Την απόφαση για το μεγάλο βήμα της χωριστής ζωής, συνήθως την παίρνει ένας. Εκείνος, ο ειλικρινής που θα αναλάβει το βάρος του τέλους. Συνήθως είναι εκείνος που ευθύνεται, όπως ορίζει βεβαίως η κοινωνία. (Δεν θα συμφωνήσω με την κοινωνία , ούτε με τους κανόνες του «εξωτερικού» πλανήτη). Θα συμφωνήσω με όλους εκείνους όπου με την ίδια ευγένεια που ξεκίνησαν μια σχέση, με την ίδια ευγένεια αποχωρούν από αυτήν. Με το κεφάλι ψηλά, και λόγια ξεκάθαρα γεμάτα αγάπη.
Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν οφείλουν να υπόκεινται σε συμβιβασμούς και περιορισμούς, παρά μόνο στην ελευθερία του μυαλού και της ψυχής. Οι σχέσεις των ανθρώπων θα πρέπει να είναι βατές, χωρίς άλυτα προβλήματα. Οι ταμπέλες τύπου: γάμος, μητέρα, πατέρας και όλο το σύστημα, μας μετατρέπουν σε ρομπότ χωρίς την ελευθερία λόγου, της πράξης, ακόμα και απόφασης, αύτη του χωρισμού.
Είμαι υπέρ της συμβίωσης, αυτής που δεν έγκειται σε κανέναν συμβιβασμό και προχωράει με ισότιμα δεδομένα. Με δεδομένα όπου και τα δυο μέλη, είναι ευτυχισμένα και πορεύονται μαζί. Είμαι κατά εκείνων που ακολουθούν τα ρομποτικά μοντέλα «wanna be happy», καθώς φοβούνται την κοινωνία και την αντίδραση της και μετατρέπονται σε κομπάρσοι, ούτε καν ηθοποιοί στο μονόπρακτο της ζωής τους.
Τα συμπεράσματα δικά σας, όπως επίσης και η ζωή σας…
