Την στιγμή που γράφω αυτό το άρθρο, η ώρα είναι 03:15 τα ξημερώματα, ladies and gents. Όπως καταλαβαίνετε, οι υποχρεώσεις δεν αφήνουν περιθώριο για δημιουργική γραφή κατά την διάρκεια της ημέρας, οπότε όλες μου οι ελπίδες στρέφονται στην νύχτα. Τώρα που το σκέφτομαι, ραδιοφωνική εκπομπή έπρεπε να κάνω τέτοια ώρα. Τέλος πάντων, άρθρο της τελευταίας στιγμής με λίγα λόγια. Bingo! Είπα την φράση κλειδί «τελευταία στιγμή». Το συγκεκριμένο κείμενο αναφέρεται στους φίλτατους ομοϊδεάτες και σε όσους προσπαθούν να καταλάβουν ανθρώπους του είδους μας.
Από μικρή ηλικία, μου μάθαιναν να κάνω τα πάντα από νωρίς, το γνωστό «μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Το γεγονός ότι μου το μάθαιναν, βέβαια, δεν συνεπάγεται ότι το εφάρμοζα. Προσπάθησα, αλήθεια, αλλά μου ήταν αδύνατο! Αναγνωρίζω πόσο αξιοθαύμαστο είναι αυτό που κάνουν οι περισσότεροι, που προετοιμάζονται δηλαδή για κάθε τι νωρίτερα και τελευταία στιγμή είναι χαλαροί, σαν να μην συμβαίνει το παραμικρό. Ε, εγώ αυτό δεν μπορώ να το κάνω, την τελευταία στιγμή θέλω ένταση και όχι χαλαρότητα, θέλω να νιώθω το μεγαλείο της κάθε ευθύνης που αναλαμβάνω! Ο περιορισμένος χρόνος σε συνδυασμό με έναν σημαντικό στόχο μπορούν να περιγράφουν με μια λέξη: «Πρόκληση». Δύσκολα αντιστέκεται κανείς σε μια πρόκληση, αλλά για να την αποδεχτεί πρέπει να έχει πλήρη εμπιστοσύνη στις ικανότητες του.
Στο σημείο αυτό, όλο και κάποιος θα αναρωτηθεί «Γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Είναι μαζοχιστική τάση το να πιέζεσαι όταν υπάρχει εναλλακτική λύση.». Η απάντηση στο ερώτημα αυτό κρύβεται στην λέξη stress. Η ευρέως διαδεδομένη άποψη είναι ότι το άγχος είναι κακός σύμβουλος και ότι πρέπει να το αποβάλλουμε πάση θυσία. Η αλήθεια είναι ότι η φράση αυτή ισχύει κατά το ήμισυ. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν δύο είδη άγχους, το πρώτο είναι το κακό άγχος, αυτό που σε παραλύει, που σου παγώνει την σκέψη και σου ξυπνά την αμφισβήτηση. Το δεύτερο, είναι το καλό άγχος, γνωστό και ως παραγωγικό άγχος, αυτό χρησιμοποιείται ως κίνητρο.
Το άγχος είναι στην πραγματικότητα ένας βιολογικός μηχανισμός που υπάρχει για να βρίσκεται ο άνθρωπος σε εγρήγορση όταν υπάρχει κάποιος κίνδυνος. Αμυντικός μηχανισμός, με ζωώδη στοιχεία. Όταν έχουμε άγχος, ο υποθάλαμος, μια μικρή περιοχή που βρίσκεται στην βάση του εγκεφάλου, στέλνει σήμα σε ολόκληρο το σώμα. Μέσω μιας σειράς νευρονικών και ορμονικών σημάτων φτάνει ένα ερέθισμα στην επινεφρίδα, η οποία βρίσκεται στην κορυφή των νεφρών, δίνοντας έτσι την εντολή για απελευθέρωση ενός κύματος ορμονών με βασικότερες την αδρεναλίνη και την κορτιζόλη.
Η αδρεναλίνη προκαλεί αύξηση του καρδιακού παλμού και της αρτηριακής πίεσης, ενώ παράλληλα ενισχύει τον ενεργειακό εφοδιασμό. Η κορτιζόλη θεωρείται η κυρία ορμόνη του άγχους και προκαλεί αύξηση της παραγωγής σακχάρων (γλυκόζης) στο αίμα. Η ενισχυμένη χρήση γλυκόζης με την σειρά της αυξάνει την διαθεσιμότητα ουσιών που επιτρέπουν την ανάπλαση κατεστραμένων ιστών στον εγκέφαλο.
Οι άνθρωποι που αφήνουν τα περισσότερα πράγματα για την τελευταία στιγμή, δεν είναι πάντοτε τεμπέληδες, ανεύθυνοι ή μαζοχιστές, είναι απλά άνθρωποι οι οποίοι μεταφράζουν το άγχος σαν ενθουσιασμό, κάτι που μπορεί να βοηθήσει στη επίτευξη μεγάλων στόχων σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα!
P.s.: Don’t fear stress, use it!
